Ως φανατικός οπαδός των ανυπέρβλητων Whitesnake, συγκεντρώνω κάθε τι που σχετίζεται με την μπάντα έτσι προμηθευόμενος το cd των Manic Eden, ένα project που παρουσιάζει το σχήμα της “Slip Of The Tongue” εποχής (δηλ. με Vandenberg, Sarzo, Aldridge) και τραγουδιστή τον Ron Young, εντυπωσιάστηκα από τη μπλουζίστικη φωνή του. Και ψάχνοντας την παρουσία του στο χώρο τον συνάντησα με μία παρέα από “μηχανόβιους’’ στο ύφος των Bad Company και ZZ Top,με “ολίγη’’ από σόουλ.
Ήταν οι Little Caesar και κόλλησα στη μουσική τους. Τα “Name Your Poison” (1989), “Little Caesar” (1990) και το λιγότερο επιτυχημένο “Influence” (1992) με συντρόφεψαν αρκετά χρόνια ώσπου το 2009 που ήταν μία εξαιρετική χρονιά για comeback, ειδικά για τα μουσικά γούστα μου, οι Little Caesar επέστρεψαν με μαλλιά κοντύτερα αλλά ήταν όλοι εκεί: ο Ron Young στα φωνητικά, ο Apache κι ο Louren Molinare στις κιθάρες,ο Fidel Paniagua στο μπάσο και Tom Morris στα ντραμς. Εντάξει ,το “Redemption” δεν ήταν μουσική αποκάλυψη, αλλά ήταν η φυσιολογική συνέχεια της καλής μουσικής που γέμισε τα αυτιά μου τη δεκαετία του 90.
Μπορώ να συγκαταριθμήσω στην πρώτη γραμμή τα : “Supersonic” με εξαιρετικό δυναμικό τέμπο και μοναδικά χορωδιακά φωνητικά… επίσης, τα γεμάτα από το αγαπημένο sleaze ύφος Sick and Tired και “Real Rock Drive”. Το “Just Like A Woman Tells a Story/Happy” κλείνει το δίσκο με μία πνοή ακουστικού southern στυλ από slide κιθάρες.
Θεωρώ ότι η κυκλοφορία από την Rock Candy είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να υπάρξει, μια και βρισκόμαστε στα 2011 πλέον και συμβόλαια σαν αυτό της Geffen δε θα ξαναυπάρξουν ας είμαστε λοιπόν ρεαλιστές. Ο μικρός Καίσαρας είναι ξανά στο θρόνο του…
548 
