Πολλά θα γραφούν για το νέο πόνημα των In Flames και τα περισσότερα θα είναι αρνητικά. Να ξεκαθαρίσουμε όμως εξ αρχής πως το να περιμένει κάποιος ένα ακόμη “Colony” ή ένα “Clayman”, είναι εφάμιλλο με το να θεωρεί πως οι Metallica θα κυκλοφορήσουν τον άξιο διάδοχο του “Master of Puppets”, οι Helloween θα ηχογραφήσουν κάτι σπουδαιότερο από τα δύο “Keeper…” και ο Ozzy θα χωρίσει τη Sharon και θα βγάλει μαζί με τους υπόλοιπους Sabbath το νέο “Master of Reality”…
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας αντικρύσουμε την πραγματικότητα: οι Metallica δεν πρόκειται να βρουν τη χαμένη τους εφηβεία, οι Helloween δε γίνεται να επαναλάβουν ότι έγινε 23 χρόνια πριν, ο Ozzy για να χωρίσει θα πρέπει να του δώσει εντολή η ίδια η γυναίκα του και οι In Flames δε θα γυρίσουν στον ήχο που ξεκίνησαν (και αγαπήσαμε δίχως αναστολές).
Έχοντας υπόψη όλα αυτά, έβαλα να παίξει το “Sounds of a Playground Fading”. Όντας fan των Σουηδών πολλά χρόνια τώρα, πάντα βρίσκω διάσπαρτα στοιχεία και κομμάτια που μου αρέσουν στις πιο πρόσφατές τους δουλειές. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ως το τελευταίο “σπουδαίο” album τους θα ανακήρυττα το “Reroute to Remain”, με τη λογική ότι αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από καλές συνθέσεις και δεν κουράζει, σε αντίθεση με τους δίσκους που ακολούθησαν. Ποτέ δε μπόρεσα να τους κακοχαρακτηρίσω, αλλά με ελκύουν μονάχα συγκεκριμένες στιγμές και όχι το σύνολό τους. Ε, κάπως έτσι πάει και με το “Sounds of a Playground Fading”. Οι συνθέσεις που το απαρτίζουν δεν είναι άσχημες, αλλά μάλλον είναι άνισες μεταξύ τους. Το ύφος, ο ήχος, τα εφέ και γενικά η όλη ατμόσφαιρα είναι παρόμοια με αυτή του “Soundtrack to Your Escape” με αναφορές και στα “Come Clarity”, “A Sense of Purpose”. Το πρόσφατο παρελθόν πρωτοστατεί και η φυγή του Jesper Stromblad σίγουρα στοίχισε στον Anders Friden και την παρέα του.
Είναι σχετικά νωρίς για να πω εάν είναι καλύτερος ή χειρότερος από ότι μας έχουν προσφέρει οι In Flames τα προηγούμενα επτά χρόνια. Το cd άλλωστε θέλει αρκετές ακροάσεις και αυτό διότι έχουμε να κάνουμε με τον πιο εσωστρεφή δίσκο των Σουηδών, είτε μιλάμε στιχουργικά είτε μουσικά. Η πρώτη εντύπωση πάντως που αφήνει είναι σίγουρα αρνητική, ή έστω, η αναμενόμενη… Ύστερα όμως από τρεις- τέσσερις φορές που έπαιξε ολόκληρος, ξεχώρισα διάφορα σημεία και σαν καλός και πειθήνιος οπαδός του συγκροτήματος, που ξέρει τι να περιμένει πλέον από δαύτους, έμεινα με την ίδια γεύση που άφηναν και οι τρεις προαναφερθείσες κυκλοφορίες που προηγήθηκαν του νέου album.
Είναι σίγουρο πως θα αλλάξω άπειρες φορές γνώμη για το τι εστί “Sounds of a Playground Fading”, όπως είναι δεδομένο το ότι κομμάτια όπως τα “Deliver Us”, “Darker Times”, “A New Dawn” και “Liberation” θα τα ακούω για καιρό. Οι μόνιμα αναπολούντες του ήχου των 90s θα απογοητευτούν σφόδρα, οι νεότεροι fan θα το τιμήσουν ούτως ή άλλως, ενώ οι έχοντες πλέον συνειδητοποιήσει το τι μπορούν να περιμένουν (και τι όχι) από τους Σουηδούς, θα βρουν σημεία να πιαστούν και να το αγαπήσουν. In Flames we trust…
550 
