Αντικρίζοντας τον τίτλο της νέας κυκλοφορίας του Axel Rudi Pell, η πρώτη μου αντίδραση ήταν “α, ρε Axel… τα θέλει ο κώλος σου”! Διότι όσο και να τον υποστηρίζω μουσικά, δε γίνεται να παραβλέψω τέτοιου είδους εγχειρήματα, τα οποία επαναλαμβάνονται επικίνδυνα!
Επτά χρόνια λοιπόν από το “The Ballads III” και με μόλις τέσσερις δίσκους στο ενδιάμεσο, εκ των οποίων ο ένας διασκευών, βγαίνει στην αγορά το “The Ballads IV”. Δεν είναι ότι δε γράφει ενίοτε απολαυστικότατες μπαλάντες. Είναι το ότι τις προμοτάρει με τέτοιο τρόπο που ορισμένες φορές (αν όχι όλες) τις αποδυναμώνει. Ποιος άλλος καλλιτέχνης έχει κυκλοφορήσει τέσσερις συλλογές μονάχα με slow κομμάτια; Και εν τέλει, έχει νόημα η αγορά τους; Στην προκειμένη περίπτωση έχει τέλος πάντων τρία bonus track που η εταιρεία θεωρεί δέλεαρ. Το “Where the Wild Waters Flow” που ανοίγει τη συλλογή, είναι ένα ολοκαίνουριο κομμάτι, το οποίο είναι πραγματικά όμορφο και είναι σίγουρα άξιο προσοχής. Η διασκευή στο “Holy Diver” (Dio) που ακολουθεί είναι μάλλον αδιάφορη, ενώ αυτή του “Hallelujah” (Leonard Cohen) είναι απλώς συμπαθητική. Από εκεί και πέρα ο δίσκος εμπεριέχει συνθέσεις από το 2006 και έπειτα. Αναλυτικά, συναντώνται τα “No Chance to Live”, “Haunted Castle Serenade” και “The Curse of the Damned” από το “Mystica” (2006), “Love Gun” (KISS), “In the Air Tonight” (Phil Collins), και “Like a Child Again” (The Mission) από το cover album “Diamonds Unlocked” (2007), “Touching My Soul” και “Northern Lights” από το “Tales of the Crown” (2008), και “Glory Night”, “Noblesse Oblige” από το περσινό “The Crest”. Όντας fan του Axel Rudi Pell, θεωρώ πως αυτού του είδους οι κινήσεις του κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό, μιας και το ότι ξέρει να συνθέτει σπουδαία τραγούδια και μπαλάντες γεμάτες λυρισμό είναι δεδομένο. Το ζήτημα είναι όμως το πώς καμία φορά αξιοποιεί αυτό το χάρισμα, και δυστυχώς οι “The Ballads” συλλογές δίνουν θάρρος στους, ούτως ή άλλως, πολέμιους του Pell, με αποτέλεσμα να τον χλευάζουν ποικιλοτρόπως. Προσωπικά θεωρώ πως είναι προτιμότερο να ασχοληθεί κάποιος με την ευρύτερη δισκογραφία του γερμανού βιρτουόζου, παρά να αναλωθεί στα λογής “best of” που κυκλοφορεί ανά διαστήματα.
655 
