Με βαριά κληρονομιά τους θρυλικούς GENESIS να τον ακολουθεί για μια ζωή, ο πολυτάλαντος κιθαρίστας, συνθέτης και τραγουδιστής Steve Hackett επιστρέφει με ένα επικό δίσκο που ονομάζεται “Beyond the Shrouded Horizon”.
O πολύπειρος progressive μουσικός έλαμψε στη δεκαετία του ’70 με τους GENESIS όπου και αποχώρησε τον Οκτώβριο του 1977, ύστερα έκανε ένα σύντομο aor πείραμα στα μέσα της δεκαετίας του ’80, με τους GTR, στους οποίους συνυπήρχε με τον άλλο μεγάλο κιθαρίστα, Steve Howe από τους Yes και τον τραγουδιστή Max Bacon (Bronz ,Phenomena, Mike Oldfield). Η solo καριέρα του Steve Hackett για όσους δεν γνωρίζουν ξεκινά από το 1975 με το “Voyage of the Acolyte” και από τότε μέχρι και σήμερα έχει κυκλοφορήσει καμιά εικοσαριά περίπου προσωπικούς δίσκους χώρια τα αμέτρητα live που υπάρχουν στην αγορά. Τώρα για να έλθουμε στο “Beyond the Shrouded Horizon”, αυτό που έχουμε να επισημάνουμε είναι ότι συνθετική έμπνευση του Steve Hackett παραμένει αστείρευτη και η έννοια ποιότητα σε τέτοιου είδους δημιουργούς αποτελεί συνώνυμο με την διαδρομή τους. Από την μία αφουγκράζεσαι γαλήνια ατμοσφαιρικά κιθαριστικά riff και από την άλλη οι ενορχηστρώσεις σε οδηγούν σε progressive και κινηματογραφικές μελωδίες εμπλουτισμένα κατά διαστήματα με αιθέρια φωνητικά ενώ δεν απουσιάζει και rock άποψη στο σύνολο των κομματιών όπου κάνει την εμφάνιση της με έντονα ξεσπάσματα. Ανατριχιαστικό το “Prairie Angel” που έχει ένα “γύρισμα” που θυμίζει Uriah Heep, επικότατο το “Two Faces of Cairo”, επιβλητική μελώδια και το παίξιμο του Hackett στο εξαιρετικό “The Phoenix Flown”, ασιατικοί ρυθμοί στο “Walking to Life”, λυρισμός σε ύφος B.J.H. στο “A Place Call Freedom” και μία γερή δόση δυνατού blues με το καταπληκτικό “Catwalk”. Φυσικά jazz, folk, ethnic ρυθμοί είναι παντού κρυμμένοι στο “Beyond the Shrouded Horizon” και προσθέτουν μία ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική γοητεία από έναν μουσικό που παράτησε μία από τις καλύτερες μπάντες του πλανήτη για απελευθερώσει επιπλέον τον progressive οίστρο του. Λίγοι και εκλεκτοί υπάρχουν σαν τον Steve Hackett άρα καλό είναι να τιμούμε τους δασκάλους και τους ανθρώπους που ζουν για να παίζουν μουσική και όχι για να πράττουν το αντίθετο.
439 
