Το κύριο χαρακτηριστικό του “Schatten Des Gewitters” είναι ότι συνδυάζει διαφορετικά στοιχεία. Όχι τόσο είδη του black metal αλλά κλασσικές ηχητικές στιγμές του είδους. Και μαντέψτε: Κάπου το χάνουν.
Μετά το πρώτο κομμάτι, στο οποίο μου θύμισαν τους Dimmu Borgir, οι Irrlycht παρουσιάζουν διάφορα riff τα οποία στον καθένα μας λένε κάτι διαφορετικό. Μερικά απ’ αυτά που θα λένε είναι πως πρόκειται για ένα συγκρότημα αυθεντικού true (φτου κακά) black metal. Σε άλλους το ακριβώς αντίθετο, κάτι που είναι και καλό γιατί γεμίσαμε με (ψευτο)true. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι, οι Irrlycht δεν έχουν παρά να παρουσιάσουν μερικά cliché κομμάτια. Όποια κι αν είναι τα συναισθήματα που θα μείνουν στον ακροατή, τουλάχιστον το “Schatten Des Gewitters” είναι ο καθαρός ουρανός που δεν φοβάται αστραπές. Με λίγα λόγια είναι το album που αν δεν αγαπήσεις, δεν μπορείς και να το πετάξεις στα σκουπίδια.
Για του λόγου το αληθές, και αντικειμενικά μιλώντας, ο δίσκος είναι πιο κοντά στο “διασκεδαστικός” παρά στο “βαρετός”. Μάλιστα αυτό δεν επιτεύχθηκε με πρωτοτυπία αλλά με απλή και καθαρή ποιότητα και καλή δουλειά. Τουλάχιστον δεν νευριάζεις με αυτό το ένα ακόμα κύμα στίχων για μισανθρωπία και μίσος. Εγκρίνεται λοιπόν με επιφυλάξεις.
567 
