Βλέποντας τη φωτογραφία του Mitch Malloy στην κυκλοφορία-follow up, του καταπληκτικού “Mitch Malloy II” του 1992, θα έλεγα ότι ο χρόνος άφησε αναλλοίωτη όχι μόνο τη μορφή του ήδη 50χρονου Mitch, αλλά και ενίσχυσε με πάθος και ποιότητα και τις ήδη πλούσιες φωνητικές του ικανότητες.
Σε αυτό το follow-up βέβαια έχει άξιους συμπαραστάτες, μία dream-team μουσικών όπως οι Phil Collen (Def Leppard), Pete Lesperance (Harem Scarem), Keith Howland (Chicago, Rick Springfield) στις κιθάρες, σε ένα flashback του πρώτου ομότιτλου άλμπουμ, ο Hugh McDonald (Bon Jovi, Alice Cooper) στο μπάσο και ο βιρτουόζος μαέστρος C.J. Vanston (King of Hearts, Richard Marx) που παίζει πλήκτρα και συνδημιουργεί. Και για μην υπάρξει παράπονο στα φωνητικά συμμετέχουν, οι Jeff Scott Soto, Bruno Ravel (Danger Danger) και ο θρύλος του AOR, Brett Walker που συνεισφέρει στο κομμάτι “I’m The One”, που αποτελεί και το πρώτο single. Με τέτοια επικουρία και τα φανταστικά του φωνητικά, το άλμπουμ ξεχειλίζει από την αίσθηση 80s και πρώιμων 90s συνθέσεων, οι αρμονίες, οι μελωδικότατες κιθάρες, τα πλήκτρα που “κελαηδούν” και φυσικά τα ΦΩΝΗΤΙΚΑ ενός τραγουδιστή που δεν απόλαυσε την αναγνώριση που ευρύτερα άξιζε, καθιστούν την κυκλοφορία τούτη μοναδική. Τουλάχιστον πάλι οι καλοί μου φίλοι που παραβρέθηκαν στο Firefest Festival , επικυρώνουν τα γραφόμενα μου και βεβαιώνουν περί του αληθούς. Το ξεχωριστό, με διαφορά τρίχας, “Falling To Pieces” είναι το καθημερινό άκουσμα που συντροφεύει τα ήδη καταπονημένα αυτιά μου από την κακοφωνία των δελτίων ειδήσεων και της πολύβουης Αθήνας χωρίς να παρακούω και τα υπόλοιπα. Εάν δεν ταξιδέψατε στο Nottingham στις 23 του Οκτώβρη επενδύστε με κλειστά μάτια και ορθάνοιχτα αυτιά…
538 
