Τους Cadaveria δεν τους ήξερα, είναι όμως από τα συγκροτήματα που θα ψάξω λίγο περισσότερο. Black καφρίλα εναλλάσσεται με οπερετικές μπαρόκ μελωδίες και το αποτέλεσμα αν μη τι άλλο τραβάει την προσοχή. Τα φωνητικά τη μια στιγμή φέρνουν σε Arch Enemy και στην επόμενη στροφή αναλαμβάνει η σοπράνο, λες και τραγουδάνε δύο διαφορετικά άτομα.
Ομολογουμένως, η τραγουδίστρια το’χει. Στην πλειονότητά τους τα τραγούδια μπορούν να ταρακουνήσουν (ειδικά το “Days of the after & behind”, το οποίο “επιβάλλει” το headbanging με τη μια-τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου). Πιθανόν να γίνει λίγο βαρετό ή μονότονο μετά την τρίτη ή τέταρτη συνεχόμενη ακρόαση, αλλά δε νομίζω ότι αυτό είναι και κανένα φοβερό μειονέκτημα. Σε γενικές γραμμές, αρκετά ενδιαφέρουσα δουλειά που αξίζει προσοχή.
583 
