Τους Napalm Death είχα αρχίσει να τους ξεγράφω στα τέλη των 90s, μιας και θεωρούσα πως δεν είχαν πια να δώσουν κάτι παραπάνω στον grindcore ήχο που τους ανέδειξε. Το 2000 όμως, με το “Enemy of the Music Business”, ξεκίνησαν ένα σερί πραγματικά καλών δίσκων, ο οποίος συνεχίζεται φυσικά και με το “Utilitarian”!
Και δε μιλάω για album που απλά στέκουν καλά στο όλο grind κύκλωμα, αλλά για ολοκληρωμένες δουλειές με εξέλιξη, επαφή με το παρόν και φυσικά μπόλικη καφρίλα. Το νέο πόνημα του Barney και της παρέας του αποτελεί το επόμενο βήμα αυτής της ξέφρενης πορείας και οι οπαδοί της μπάντας θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα ακόμη δίσκο ικανό να τρελάνει όποιον άλλο μένει στο σπίτι και παράλληλα να διώξει τους γείτονες! Groovάτοι ρυθμοί, ατελείωτο moshing, τρέλα χωρίς όρια και μουσική δίχως ουσιαστικές ταμπέλες πλέον. Στιχουργικά παραμένουν ενάντια σε όλους και όλα, αλλά πυρήνας έμπνευσης παραμένει το “σύστημα”. Μακάρι και άλλα σχήματα με πολυετή εμπειρία να ακολουθούσαν το παράδειγμα των Napalm Death, δίνοντας προσοχή σε κάθε δισκογραφικό βήμα και δηλώνοντας συνέπεια στο εκάστοτε album, αποφεύγοντας την πεπατημένη στις συνθέσεις όπως φυσικά και την “ευκολία” που μπορεί να παρέχει το παρελθόν. Το “Utilitarian” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το soundtrack όλων όσων έχουν φτάσει στα όριά τους με το πολιτικοοικονομικό παιχνίδι που παίζεται τα τελευταία χρόνια και αποζητούν μια ουσιαστική επανάσταση.
905 
