Ελάτε, πείτε την αλήθεια… Μερικοί από εσάς χασκογελάσατε όταν αντικρίσατε για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια το όνομα του Pell στις “νέες κυκλοφορίες”. Η αλήθεια είναι πως ο γερμανικής καταγωγής βιρτουόζος δε λέει να κάτσει στα αβγά του και αυτό κάποτε θα του στοιχίσει.
Δέκατο τέταρτο full length λοιπόν (μέσα σε εικοστρία χρόνια καριέρας) για τον Axel Rudi Pell και η συνταγή παραμένει η ίδια με τις τελευταίες δουλειές του, είτε μιλάμε για τους συνεργάτες του (Johnny Gioeli, Ferdy Doernberg, Volker Krawczak και Mike Terrana), είτε για τον τρόπο σύνθεσης και απόδοσης της μουσικής. Η ουσιαστική διαφορά του “Circle of the Oath” είναι πως δίνει μεγαλύτερη βάση στη hard rock πλευρά του Pell, παρά στην επική (χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρχει στο δίσκο). Από εκεί και πέρα, μπορούμε κάλλιστα να κάνουμε λόγο για ένα δισκογραφικό ολίσθημα, καθώς εκεί που στο “The Crest” έδειχνε να επιστρέφει αναζωογονημένος, στο “Circle of the Oath” συναντάται η χαρακτηριστική του στασιμότητα όπως και η εμμονή σε παιγμένα (από τον ίδιο μάλιστα) μοτίβα.
Το “Circle of the Oath” εμπεριέχει ακριβώς αυτό που περιμένεις, φίλτατε αναγνώστη: γρήγορα κομμάτια με μελωδικές γραμμές (“Ghost In the Black”, “Fortunes of War”), mid tempo συνθέσεις με συναυλιακά refrain (“Run With the Wind”, “Before I Die”, “Hold On to Your Dreams”), μελιστάλαχτες μπαλάντες (“Lived Our Lives Before”), epic μποναμάδες (“Circle of the Oath”, “Bridges of Nowhere”, “World of Confusion”),συν μια αδιάφορη εισαγωγή. Είπαμε, το hard rock στοιχείο υπερέχει γενικά, αλλά δεν κάνει τη διαφορά, πιστέψτε με. Οι στιγμές που σίγουρα όμως ξεχωρίζουν ακούνε στο όνομα “Run With the Wind”, “Before I Die”, “Lived Our Lives Before” και “World of Confusion”, που είναι το “Masquerade Ball pt. II”.
Όπως έχω ξαναπεί, μπορεί στο τιμημένο εξωτερικό τα album του Pell να μοσχοπουλάνε, αλλά εδώ στο Ελλάντα εξαιτίας συγκεκριμένων (κατευθυνόμενων συνήθως) απόψεων, υπήρξε τόσο μεγάλη προπαγάνδα, που ελάχιστοι τιμούν πλέον τον εν λόγω γερμανό αγοράζοντας τις δουλειές του. Ευτυχώς με τις σαρωτικές αλλαγές που έφερε η ευρεία χρήση του internet, αρκετός κόσμος γνώρισε το έργο του. Το τελευταίο πράγμα λοιπόν που θέλουν οι εγχώριοι fan είναι η (έστω μερική) επιβεβαίωση όσων έθαβαν τον εν λόγω καλλιτέχνη, οπότε Axel, κάνε ένα βήμα πίσω, ξεκουράσου και κάνε με τον επόμενο δίσκο σου άπαντες να παραμιλούν, διότι με τον συγκεκριμένο δυστυχώς απευθύνεσαι αποκλειστικά στους fan.
622 
