Το “Seven Bells” είναι το πέμπτο album για τους Γερμανούς Secrets of the Moon και αποτελεί σύναμμα τη δέκατη τρίτη κυκλοφορία τους μέχρι σήμερα. Με την ευκαιρία να σχολιάσουμε πως αυτό δεν είναι ένδειξη underground μπάντας όπως κάποιοι προστάζουν αλλά πολύ απλά μιας απαίδευτης.
Όπως και να’ χει, το “Seven Bells” είναι ένα σχετικά καλό black/doom album με επτά κομμάτια άνω των πέντε λεπτών. Αυτό που παρατηρεί κανείς με τη πρώτη ακρόαση (το παρατηρεί και στη δεύτερη, απλά εκεί γίνεται είτε πιο αστείο, είτε πιο εκνευριστικό) είναι η συνεχής παρουσία καμπάνας, προφανώς εξ’ αιτίας του τίτλου. Το συγκεκριμένο στοιχείο θα μπορούσε να έχει πολλά αποτελέσματα, στο “Seven Bells” είναι απλά αχρείαστο, χλιαρό και υπαίτιο της κακής κατάληξης της παρομοίωσης του τίτλου.
Εκτός της μονότονης λοιπόν καμπάνας, ο πέμπτος δίσκος των Secrets of the Moon έχει ευχάριστα αρκετές καλές ιδέες που έστω και στο “σχεδόν” τις εξουδετερώνει μόνος του. Απ’ τον συνδυασμό των black και clean φωνητικών (που στην αρχή γίνεται έξυπνα και τεχνικά καλά, ύστερα κουράζει κι επαναλαμβάνεται), μέχρι τα έξυπνα riffs (τα οποία χάρη σε κάποια κακά χεράκια είπαν να μας επισκεφθούν σε πολλά απ’ τα κομμάτια με την ίδια μορφή) κι απ’ τα ενδιαφέροντα solos (που καταλήγουν στον αγύριστο χάρη στη παιχνιδιάρικη παραγωγή) μέχρι την ικανοποιητική μείξη διάρκειας – ποιότητας των κομματιών (αλλά παρόλα αυτά ο δίσκος δεν προσφέρει και τη πρώτη ποικιλία). Λίγο θέλει ακόμα και θα στρώσει το πράμα.
537 
