Κάποια πράγματα στη ζωή είναι καλό να μην επιφέρουν εκπλήξεις. Είμαι υπέρμαχος της ευρύτερης εξέλιξης της μουσικής και των (μετα)μοντέρνων εκφάνσεών της, αλλά κάποια πράγματα θέλω να διατηρούν μια συγκεκριμένη ταυτότητα, διότι καλώς ή κακώς, υπάρχουν είδη όπου δε χωράνε πολλά πειράματα και μπασταρδέματα.
Έτσι θέλω και εγώ το power μου! Ποιοτικό, σύγχρονο και όχι απαραίτητα καινοτόμο, αλλά ούτε με ιδιότητες χρονομηχανής. Διότι καλή η νοσταλγία, αλλά άπαξ και θέλω να ακούσω 80s ή 90s power υπάρχουν πάμπολλα σχήματα που έδρασαν τότε. Δε χρειάζομαι κλώνους τέλος πάντων.
Επειδή λοιπόν είμαι ιδιότροπος σε ότι αφορά το εν λόγω είδος, άργησα να γνωρίσω μουσικά τους Firewind. Όχι από σνομπισμό ή κάτι τέτοιο. Απλά τα τελευταία πολλά χρόνια, έχω ακούσει τη σάρα και τη μάρα από group που είτε προσπαθούν μάταια να αναβιώσουν τα μεγαλεία του παρελθόντος, είτε δίνουν τόση έμφαση στο να ακουστούν τεχνικά που τελικά καταλήγουν σε prog μονοπάτια. Όχι, οι Firewind δεν αποτελούν μουσική αποκάλυψη, αλλά με την κυκλοφορία του “Days of Defiance” με “ανάγκασαν” να τους προσέξω και να ακούσω κάτι που όντως μου είχε λείψει.
Το “Few Against Many” είναι, ελέω συνθέσεων αλλά και λόγω παραγωγής, αρκετά πιο τραχύ από τον προκάτοχό του και ουσιαστικά η μπάντα γυρνάει λίγο πίσω, στις απαρχές της. Σωστή κίνηση κατ’ εμέ. Δεν υπήρχε λόγος να κυκλοφορήσει κάτι ακριβώς στον ήχο των “Days of Defiance” και “The Premonition”. Όχι πως θα “χάλαγε” τους fan, αλλά άλλο το να διαθέτεις κάποια χαρακτηριστικά που συντελούν στον όποιο προσωπικό σου ήχο και άλλο να βασίζεσαι συνέχεια στην ίδια συνταγή (και ας είναι επιτυχημένη). Και μπορεί να είναι πιο heavy, αλλά εννοείται πως ο δίσκος και πάλι σφύζει από μελωδίες.
Ολόκληρο το album κυλάει πολύ ευχάριστα στα μπιρμπιλωτά αυτιά μου και επειδή αυτό το παρατήρησα σε αρκετές κυκλοφορίες των Firewind, πέρα από τεχνικές μουσικές αναλύσεις και αποδόσεις, αυτό θεωρώ ως μεγάλο ατού τους! Εύκολα λοιπόν ξεχώρισα τα “Losing My Mind”, “Few Against Many”, “Another Dimension”, “Destiny” και “No Heroes, No Sinners”, ενώ μαγική στιγμή η συνεργασία με τους Apocalyptica στο “Edge of a Dream”! Όχι, δεν τρελάθηκα με το single “Wall of Sound”, αλλά γούστα είναι αυτά βρε αδερφέ… Το σίγουρο είναι πάντως πως θα βρείτε πολλές διάσπαρτες επιρροές, αλλά όποιος κάθεται στο συγκεκριμένο είδος και καταγράφει ομοιότητες και κάνει παραπομπές, τότε χάνει την ουσία (εκτός και εάν πρόκειται για εξόφθαλμο “δανεισμό”).
Αντί επιλόγου, δεν ξέρω εάν το vibe που έχουν οι Firewind οφείλεται στο καλό management, στο γλείψιμο από τα περιοδικά (ηλεκτρονικά και μη), στην πρόσληψη του Gus από τον Ozzy, στις ατάκες που συχνά πυκνά πετάει ο Bob, στις συνθέσεις καθαυτές, ή σε όλα τα παραπάνω. Εγώ αυτό που παρατηρώ είναι μια συνέπεια εκ μέρους του σχήματος και αυτό είναι κάτι το οποίο δείχνει σεβασμό σε αυτό που κάνουν όπως και σε αυτούς που τους ακούνε. Και αυτή είναι η καλύτερη διαφήμιση.
ΥΓ πάλι έκθεση έγραψα ο μαλάκας…
733 
