Κάπου ψηλά, στον Σκανδιναβικό βορρά με περίσσια χάρη και άνεση μπορούν να αποτυπωθούν οι καλύτερες ιστορίες, οι φαντασίες να γίνουν παραμύθια και ενίοτε θρύλοι.
Το πιο συναρπαστικό όμως είναι όταν στο πέρασμα των χρόνων κάποιοι άλλοι υιοθετούν το όνομα του θρύλου και συνεχίζουν την ιστορία εξελίξιμη στο 2012. Ο Mårran τότε ήταν ένα ζωάκι που ζούσε στα παραμύθια της Tove Jansson, “Moomin”, το οποίο όμως ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων αλλά κατά βάθος αυτό ποτέ δεν ενοχλούσε και η μοναξιά που ζούσε ήταν τόσο απελπιστική για αυτό. Ο θρύλος όμως το έκανε να φαντάζει επικίνδυνο.
Χρόνια πολλά πέρασαν από τότε και σαν από βουβή εκδίκηση οι Σουηδοί Mårran, έρχονται μέσα από την βροντερή μουσική τους να βάλουν μια τάξη στα πράγματα, και την σκληρή καθημερινή πραγματικότητα, είτε έχει να κάνει σε προσωπικό, είτε συλλογικό επίπεδο. Η Σουηδία μια χώρα με γερή και δυνατή μουσική βιβλιοθήκη δεν διστάζει ποτέ να κάνει πειραματισμούς και παντρέματα μελών από διάφορες μπάντες. Άλλωστε είναι τέτοια η πληθώρα τους που αυτό τους βγάζει και από την μονοτονία να είναι προσηλωμένοι κάπου για πολύ καιρό!
Όταν άκουσα το άλμπουμ ένιωσα δύο πολύ δυνατά αλλά ταυτόχρονα αντίθετα συναισθήματα. Μια απίστευτη progressive rock μπάντα με ιδιόμορφους χαρακτηριστικούς ήχους που σου χτυπούν στο κεφάλι την υπενθύμιση της δεκαετίας του ’70, με ειδήμονες μουσικούς, αξιόλογους τεχνίτες, κάνοντας το άλμπουμ επιεικώς να ακούγεται δυνατά και από την άλλη το άλμπουμ αυτό που κατ’ εμέ ενώ θα μπορούσε χαλαρά να χτυπήσει πολλές νέες κυκλοφορίες, υστερεί στην γλώσσα! Είναι στα Σουηδικά και αυτό δεν σας κρύβω με έκανε να φωνάξω: “όχι ρε παιδιά! Γιατί; Τόσο υπέροχο άλμπουμ θα μπορούσε να είναι στα top της παγκόσμιας progressive rock σκηνής τώρα”, δεν νομίζω όμως πως ούτε με άκουσε κανείς και πόσο μάλλον δεν νομίζω να τους ενδιαφέρει κιόλας. Σε κάποια ιδιαίτερη κουβέντα που είχα με κάποιον Σουηδό μουσικό μου εξήγησε πως δεν τους ενδιαφέρει και πολύ. Παίζουν μουσική για τον εαυτό τους και το Σουηδικό κοινό. Δεν θα ήθελαν να το αλλάξουν αυτό. Αν το θελήσουν κάνουν κάποιο άλλο project και εκεί τελειώνει η αναζήτηση του διαφορετικού (άλλωστε φανταστείτε τους ΠΥΞ ΛΑΞ, ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, ΤΡΥΠΕΣ, ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ να έβγαζαν άλμπουμ αγγλόφωνο, εεε;) Κάπου έχουν και τα δίκια τους.
Ευρύ το φάσμα των μουσικών εδώ, και ακόμα μεγαλύτερη η γνώση της μουσικής και η απόδοση τόσο στο επίπεδο της θεματολογίας που δεν διστάζει με σκληρό τρόπο ή χύμα όπως θα λέγαμε και εμείς, ή ακόμα και πιο ψυχεδελικά να καυτηριάσει ότι ζει και κινείτε από προσωπικό επίπεδο μέχρι και πολιτικό, και εδώ έχουν μια αδυναμία σε ότι αφορά τους στίχους. Göran Edman το γερό φωνητικό χαρτί της μπάντας αφού το πέρασμα του από Madison, Yngwie Malmsteen, Kharma, Norum κάθε άλλο παρά αδιάφορο μπορεί να σε αφήσει. Ο Morgan Korsmoe bass player της πολύ γνωστής Σουηδικής μπάντας Larz Christerz, που δεν είναι ενεργή πια, και ο θρυλικός Björn “Binge” Inge drummer και πρώην μέλος της κορυφαίας μπάντας November. Μετά από αυτά τα ονόματα, εεε νομίζω πως δεν χρειάζεσαι και άλλους για να πειστείς.
Πλήκτρα και κιθάρες απλά έρχονται για να σε αποτελειώσουν. Ένα συνονθύλευμα τρελών ήχων από τα πολύ παλιά, κάποιοι θα βιαστούν να πουν πως τους θυμίζει Deep Purple εποχές, εε και; Μήπως τελικά να ανησυχούμε γιατί γυρίζουμε ηχητικά 30-40 χρόνια πίσω; Ή να αφεθούμε και να το απολαύσουμε; Όπως και να έχει, ένα άλμπουμ με 11 κομμάτια φουλ σε groovy δυναμικές, γρήγορα ως επί το πλείστον, αυθεντικό progressive rock, με εντυπώσεις ηχογράφησης και απόδοσης προ digital εποχής, μόνο χαρά στα αυτιά μπορεί να σου προκαλέσει και ψυχική και εγκεφαλική, αν όχι υπέρταση, μάλλον ανάταση. Τύμπανα, κιθάρες και πλήκτρα στα καλύτερα τους με δεξιοτεχνία και μια τάση επαναπατρισμού στις παλιές μα καθόλα κάλλιστες εποχές. Ένα υπέροχο άλμπουμ που θα σε κάνει να ξανασκεφτείς πως και γιατί στο κάτω-κάτω θα πρέπει να ακούγονται όλα Αγγλικά; Για να το δουλέψουμε λιγάκι λοιπόν.
690 
