Το “Apocalyptic Love” αποτελεί μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του τρέχοντος έτους και όχι άδικα. Οποιοσδήποτε δίσκος φέρει το όνομα “Slash”, έχει βαρύ φορτίο, μιας και το πολυάριθμο κοινό του καπελοφόρου κιθαρίστα έχει συνηθίσει σε μια υψηλή ποιοτική γραμμή, η οποία δύσκολα διατηρείται. Βέβαια όταν μιλάμε για τον Slash, κάνει τα πάντα να φαντάζουν εύκολα και είτε μιλάμε για Guns n’ Roses, είτε για Slash’s Snakepit, είτε για Velvet Revolver, είτε για οτιδήποτε βάζει το χεράκι του, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν απογοητεύει.
Πάμε λοιπόν στα καθέκαστα. Καταρχάς ήταν επιβεβλημένο το δεύτερο (ας το πούμε) solo album του να στηριζόταν σε έναν μονάχα τραγουδιστή. Όχι ότι με χάλασαν οι συμμετοχές τύπου Ian Astbury, Ozzy, Lemmy, Iggy Pop, Chris Cornell κτλ. Κάθε άλλο! Απλώς θύμιζε περισσότερο “συλλογή” παρά ολοκληρωμένη δουλειά και για αυτό έχανε σε διάφορα σημεία. Στο “Apocalyptic Love” τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα και πιο ορθολογικά δρομολογημένα, κάτι που οφείλεται στη φωνή του (εξαιρετικότατου) Myles Kennedy (γνωστός από τους Alter Bridge και μόνιμος frontman του Slash τα τελευταία δύο χρόνια).
Οι συνθέσεις του album αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό μουσικό δείγμα του σχεδόν σαρανταεπτάχρονου κιθαρίστα και φέρει ακριβώς τα στοιχεία που όλοι περιμένουμε από αυτόν. Σύγχρονο hard rock, χωρίς πολλές φανφάρες. Πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως αναμενόταν, έχει ο ίδιος ο Slash, χωρίς όμως να μειώνεται η συμβολή του Kennedy. Σε θεωρητικό επίπεδο, το “Apocalyptic Love” μοιάζει περισσότερο με τις δουλειές των Velvet Revolver παρά με αυτές των GNR, κάτι απόλυτα λογικό αν αναλογιστούμε την πορεία του από τα 00s και μετά!
Αυτό που οφείλω όμως να προσάψω στο album είναι η έλλειψη “κράχτη”. Διότι, παρότι το “Apocalyptic Love” είναι γεμάτο κομματάρες (“One Last Thrill”, “Standing In the Sun”, “You’re a Lie”, “Halo”, “Anastasia”, “Bad Rain”), δεν υπάρχουν αυτές οι 2-3 καθηλωτικές στιγμές που θα μνημονεύονται μετά από χρόνια.
Όπως και να έχει, θεωρώ πως το “Apocalyptic Love” αποτελεί το ιδανικό soundtrack του καλοκαιριού, μιας και μιλάμε για ένα δίσκο που υπηρετεί άξια το hard rock ιδίωμα. Κοντολογίς, ο Slash είναι ακόμα εδώ, συνεχίζοντας την ήδη καλή πορεία του και από ότι φαίνεται έχει μέλλον ακόμα. Αρκεί βέβαια να κατασταλάξει κάποτε σε ένα συγκεκριμένο σχήμα, με πιο σταθερούς μουσικούς.
568 
