Εννέα έτη μετά το τελευταίο τους εγχείρημα με νέο δισκογραφικό σπίτι, ανανεωμένο αέρα εκ των έσω λόγω των σύντομων break ups και των ευτυχισμένων reunions και το “Anger Denial Acceptance” οι Spineshank επιστρέφουν στη σκηνή.
Τα μεγάλου μήκους κομμάτια του τέταρτου album τους καλύπτουν πτυχές μελωδικού metal, soft core, Αμερικάνικου rock και nu. Τα φωνητικά του Santos και δη οι επιδόσεις τους στο “Anger Denial Acceptance” είναι η απάντηση στο γιατί δεν μπορούν οι Spineshank να στεριώσουν με άλλον vocalist πίσω απ’ το μικρόφωνό τους. Κρατώντας τις ρίζες τους έθεσαν τη ποικιλομορφία των εν λόγω vocals ως κύριο χαρακτηριστικό του ρόλου του Jonny Santos αν και τα clean είναι αυτά που αφήνουν τη καλύτερη εντύπωση.
Το τι πλαισιώνει τον αγαπημένο frontman του group είναι μια ωδή σ’ αυτό που λατρεύουμε να μισούμε, το modern metal. Η μουσική του “Anger Denial Acceptance” περιέχει αρκετά γρήγορα riffs που κρατάνε τη δυναμικότητα των κομματιών σε μονίμως υψηλό επίπεδο. Από την άλλη, ο Tom Decker κάνει δουλειά αλά Slipknot στα drums και ιδιαιτέρως διακριτική στα keyboards. Ένα απ’ τα χαρακτηριστικότερα κομμάτια των παραπάνω αλλά και απ’ τα καλύτερα του δίσκου είναι το “The Endless Disconnect”.
Αργότερα στον δίσκο υπάρχει το post instrumental “Ploratio Morbus” κι έκτοτε το album συνεχίζει περισσότερο core από το πρώτο μισό του. Τα συνεχόμενα κομμάτια “The Reckoning” και “God Complex (Anger)” είναι ίσως οι περισσότερο metalcore συνθέσεις του νέου LP των Spineshank κι αν και κρατιόνται σε καλό επίπεδο δεν διαφέρουν πολύ μεταξύ τους κι έτσι υπάρχει στιγμή του δίσκου όπου ελαφρώς επαναλαμβάνονται. Το “Exit Wounds (Acceptance)” που κλείνει το album είναι η μόνη μπαλάντα του, στην οποία παρόλα αυτά η μπάντα δεν παρεκκλίνει ιδιωματικά ενώ τα φωνητικά του Santos ακούγονται καλύτερα από ποτέ.
Η υποψήφια για Grammy αμερικάνικη μπάντα Spineshank πραγματοποιεί μια πολύ αξιόλογη επιστροφή στο προσκήνιο μ’ αυτό το τέταρτο (πιθανότατα καλύτερο) album της.
542 
