Είναι κάποια συγκροτήματα ρε παιδί μου που σε δυσκολεύουν στην κριτική. Δε βρίσκεις τι ακριβώς να γράψεις ώστε να γεμίσεις τις γραμμές και να πείσεις το μέσο ακροατή πως έχει να κάνει με μια από τις πιο σημαντικές μπάντες τεχνικού death που έχουν περάσει από τούτο τον πλανήτη.
Το “L’ Enfant Sauvage” είναι το πέμπτο full length των Γάλλων και έρχεται τέσσερα χρόνια ύστερα από το album που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς στο παγκόσμιο στερέωμα, “The Way of All Flesh”. Την επιτυχία του εν λόγω δίσκου, φρόντισαν να την εξαργυρώσουν και με το παραπάνω, κάνοντας εκτεταμένες περιοδείες και κυκλοφορώντας ένα live DVD.
Οι Gojira δε βιάστηκαν λοιπόν και ως εκ τούτου απέφυγαν να πέσουν στην παγίδα να ηχογραφήσουν ένα “The Way of All Flesh part II”, προφέροντάς μας ένα ακόμη κομψοτέχνημα που στέκεται από μόνο του και δεν εκμεταλλεύεται τη συνταγή του προκατόχου του.
Για να ξεκαθαρίσω λοιπόν το τοπίο, το “L’ Enfant Sauvage” είναι λιγότερο heavy (σχετική έννοια πάντα) σε σχέση με το “The Way of All Flesh”, πλησιάζει περισσότερο την αισθητική του “From Mars to Sirius”, αλλά συνάμα είναι ο πιο πειραματικός (για να μην πω “μοντέρνος” και πέσετε να με φάτε) δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει οι Gojira. Η νέα αυτή δουλειά είναι η φυσική εξέλιξη μιας δεκάχρονης (και βάλε) πορείας ενός σχήματος που προσωπικά δε με έχει απογοητεύσει και με κάθε ευκαιρία μου δείχνει τις διαφορετικές μουσικές πτυχές που το προσδιορίζει. Τα αδέρφια Duplantier (Joe και Mario) συνεχίζουν να εκπλήσσουν και για να μη μακρηγορώ, το “L’ Enfant Sauvage” μπαίνει χαλαρά στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς.
Και για να λύσω τον προβληματισμό που κατά καιρούς ταλανίζει πολλούς αναγνώστες και ενίοτε μερικούς μουσικούς: όταν εμείς οι (τυχάρπαστοι) reviewers κάνουμε λόγο για αυτό το “κάτι” που λείπει από πολλές κυκλοφορίες, εννοούμε εκείνο το στοιχείο που έμμεσα προσδίδει άλλη ποιότητα στη δουλειά ενός καλλιτέχνη, ανεβάζοντάς την επίπεδο. Ε, αυτό το “κάτι”, το έχουν οι Gojira!
707 
