Λοιπόν, από το τότε που μπήκε το καλοκαίρι ξαφνικά οπουδήποτε και να κοιτάξω γύρο μου για μουσικά νέα, τα πάντα κατέληγαν εάν όχι στην φανταχτερή κορυφή, αλλά ίσως κάπου κρυφά στην γωνία να γίνεται μια αναφορά που αλλού… σε έναν από τους μεγαλύτερους δίσκους της χρονιάς και αναφέρομαι στους RUSH και στο “Clockworck Angels”, που ήρθε σαν κατάληψη από μπουλντόζες να στοιχειώσει το στερεοφωνικό μου.
Σαν μαζόχας λοιπόν, αρνιόμουν να ακούσω και να διαβάσω οτιδήποτε πριν ακούσω τον δίσκο για να έχω μια δικιά μου αντικειμενική άποψη. Μετά όμως ξεκοκάλισα μερικά site να δω αν ταιριάζει η δικιά μου γνώμη ή αν εγώ είμαι ο τρελός της υπόθεσης που έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Τα περισσότερα από αυτά ήταν copypaste μεταξύ τους με μερικές παραλλαγές οπότε δεν θα κάτσω να αναφερθώ σε αυτά που ήδη πιθανόν γνωρίζετε, όπως το ότι η δείκτες του ρολογιού δείχνουν 09:12 (δλδ 21:12) ούτε ότι είναι το πρώτο ολοκληρωμένο concept album της μπάντας, και ότι κυκλοφορεί και σε νουβέλα από τον στενό φίλο του Neal Peart, Kevin J. Anderson. Θα μείνω στην ουσία σε αυτό που λέγεται μουσική.
Οι RUSH επέστρεψαν με ένα από τα σπουδαιότερα album της καριέρας τους, που έχει την τάση να είναι ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικό από όλα τα άλλα. Αυτό ίσως να κλωτσήσει σε μερικούς αλλά με μερικά ακούσματα διαπιστώσουν μια χαρά την παγίδα που τους έστησαν.
Τα prog στοιχεία είναι πιο διακριτικά που έμπειρα αφτιά μπορούν να διακρίνουν και σε κάθε άκουσμα τους ανακαλύπτει κανείς κάτι καινούργιο. Οι περισσότεροι θα ακούσουν άλλον έναν βαρύ rock album με τον τρόπο που μόνο οι RUSH ξέρουν να σερβίρουν και σιγά-σιγά θα ψυλλιάζονται ότι δεν είναι ακριβώς έτσι όπως είχαν καταλάβει αρχικά και θα μπούνε και αυτοί στο “παιχνίδι”. Δεν είναι album της πρώτης “ματιάς” εάν περιμένετε κάτι τέτοιο. Ο ήχος τους πιο τωρινός και φρέσκος από ποτέ, σίγουρα στο μέλλον πολλές μπάντες θα τον αντιγράψουν ανοίγοντας καινούργιους δρόμους.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι το “Clockwork Angels” είναι ο μόνος δίσκος τον RUSH που φαίνεται καθαρά ότι έχουν επηρεαστεί από τον εαυτό τους χωρίς όμως να αντιγράφουν το παρελθόν τους. Έτσι λοιπόν μας δίνουν ένα έργο τέχνης πολλαπλών διαστάσεων που έρχεται να εγκατασταθεί δίπλα σε άλλα διαμάντια τους. Αν και κάθε κομμάτι σε αυτό το δίσκο έχει μια μοναδικότητα μπορώ να πω ότι σαν σύνολο κάποιες στιγμές ένιωθα ότι ήμουν σε κάποια λαϊκή αγορά της ανατολής. Tο σίγουρο είναι, ότι δεν απογοητεύτηκα από το δυναμικό single που είχε βγει μερικούς μήνες πιο μπροστά και ήταν ότι έπρεπε για να με βάλει στο κλίμα. Προσωπικά ξεχώρισα το ομώνυμο, “Clockwork Angels”, που μαζί με το “The Wreckers” με ταξίδεψαν περισσότερο από όλα και ιδιαίτερα το δεύτερο είναι από τα κομμάτια που σου μένουν και τα τραγουδάς όλοι μέρα. Κοπανήθηκα με τα “Carnies”, “Caravan” και “Seven Cities of Gold” που ένιωσα σαν να με πατάει τρακτέρ από τα μπασοτύμπανα και μαγεύτηκα από το “Bu2b2” και το “The Garden”.
Πραγματικά θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για κάθε κομμάτι που ανέφερα, αλλά λέω να μην σας χαλάσω την έκπληξη… Οι “παλιοί” και οι fan θα εκπλαγούν με το πόσο μπροστά μπορεί να πάει μια μπάντα μετά από 40 και χρόνια πορείας, έχοντας στην πλάτη τους ήδη 18 album. Οι νεότεροι απλά θα κολλήσουν και είναι μια πολύ καλή αρχή για να τους ψάξουν και όσοι δεν είναι fan σίγουρα θα είναι μία κυκλοφορία που θα θέλουν να έχουν στην δισκοθήκη τους.
600 
