Και η πρώτη ελληνική post hardcore μπάντα, είναι γεγονός!
Οι The Fallen Within, ύστερα από ένα αξιοπρεπέστατο ντεμπούτο, αποφάσισαν να εξελιχθούν και να ακολουθήσουν μια μουσική φόρμα σχετικά άγνωστη στη Ελλάδα και σίγουρα όχι εμπορική. Στην Αμερική βέβαια ο συνδυασμός metalcore με ηλεκτρονική μουσική είναι μόδα εδώ και περίπου μια τριετία, αλλά με βάση τους υπολογισμούς μου, το “νέο” αυτό κίνημα θα φτάσει στη χώρα μας το 2014 περίπου και τότε οι απανταχού αφοριστές των μη “true” ακουσμάτων θα ανακαλύψουν νέους ορίζοντες. Άλλωστε ακριβώς το ίδιο έγινε και με το nu metal, το metalcore και γενικά με οτιδήποτε καινούριο.
Μέχρι και να λάβω το δίσκο στα χέρια μου, δεν ήμουν σίγουρος για την επιλογή του group, μιας και όταν ο Γιώργος (κιθάρα) μου είχε πει σε κάποιο live το τι ήθελε να κάνει με το σχήμα, από τη μια το είδα με πολύ θετικό μάτι, από την άλλη είχα αμφιβολίες για το κατά πόσο θα πετύχει το όλο εγχείρημα. Τελικά, τσάμπα ανησυχούσα, καθώς το “The Day You Died Inside” δεν έχει να ζηλέψει κάτι από αντίστοιχες κυκλοφορίες του εξωτερικού, και αυτό το λέω γνωρίζοντας αρκετά καλά το τι εστί post hardcore και όχι για να πασαλείψω με σάλια τη μπάντα.
Το “The Day You Died Inside” είναι ένας δίσκος που από τη μία θα βρεις εύκολα τις “δυνατές” στιγμές του, αλλά από την άλλη θα χρειαστεί να τον ακούσεις αρκετές φορές για να εμπεδώσεις το συνολικό ποιόν του. Προσωπικά, με την πρώτη ακρόαση ξεχώρισα τα “Eyes On Fire”, “How Do I Rise From the Dead”, “Everybody Run” και “JDS”, ενώ στην πορεία ανακάλυψα και άλλες άρτιες στιγμές (“The Saint and the Sinner”, “Untie the Rope”, “Crawling Down the Hallway”) έως ότου κατέληξα (ύστερα από 4-5 ακροάσεις) πως το νέο πόνημα των The Fallen Within παραείναι καλό για τα εγχώρια μουσικά δρώμενα.
Παρότι ο προσανατολισμός του album είναι σαφώς προς το post hardcore, οι deathcorικές επιρροές και η σουηδίλα που αναβλύζουν κάποιες συνθέσεις, αποτελούν ευπρόσδεκτα στοιχεία τα οποία προσδίδουν μια πιο straightforward χροιά σε ότι αφορά την προσέγγιση. Επίσης, για να καθησυχάσω τους μη μαθημένους, τα μπλιμπλίκια δε συναντώνται σε όλα τα κομμάτια και δεν είναι συνεχόμενα. Λειτουργούν ως θεματικό χαλί και γεμίζουν (ή και ντύνουν) το εκάστοτε τραγούδι. Μη βιαστείτε λοιπόν να πείτε “μπλιμπλίκια= τζίζ”!
Πίσω από την καρέκλα του παραγωγού έκατσαν οι Bob “κάνω τα πάντα και συμφέρω” Katsionis (Firewind, Outloud) και Fotis Benardo (Septic Flesh), ενώ το mastering πραγματοποιήθηκε από τον Daniel Castleman (As I Lay Dying, Winds of Plague, Sworn Enemy etc). Εν ολίγοις η παραγωγή είναι “τούμπανο” (για να μιλήσω με τεχνικούς όρους).
Όταν έχεις λοιπόν καλό υλικό με σύγχρονες ιδέες και τις δέσεις σωστά, μέσω της κατάλληλης παραγωγής, θα έχεις στα χέρια σου ένα δίσκο μοντέρνας χροιάς που άπαξ και έβγαινε από μπάντα άλλης ηπείρου θα ήταν καταδικασμένος στο να έχει και την ανάλογη εμπορική επιτυχία.
The Greeks strike back (ρε μουνιά)!
584 
