Η πρώτη μου επαφή με τους Papa Roach, όπως και των περισσοτέρων φαντάζομαι, έγινε κάπου στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας με το τραγούδι “Last Resort”.
Ήθελες δεν ήθελες το κομμάτι αυτό το άκουγες παντού. Τόσο πολύ που προσωπικά σιχάθηκα και το κομμάτι και την ίδια την μπάντα. Ήταν περίοδος που μεσουρανούσε το nu-metal κίνημα και πολλές μπάντες ξεφύτρωναν ενώ άλλες τροποποιούσαν το στυλ τους και προσπαθούσαν να αρπάξουν την ευκαιρία και να κερδίσουν την δημοτικότητα που τους αναλογεί στον metal – rock ή και pop χώρο. Για να πω την αλήθεια οι Papa Roach ούτε την εκτίμηση μου κέρδισαν τότε αλλά ούτε πίστεψα ποτέ πως είναι κάτι που θα πρέπει πραγματικά να ασχοληθώ.
Και να που 10 και βάλε χρόνια μετά οι Papa Roach είναι ακόμη εδώ και κυκλοφορούν την έβδομη ολοκληρωμένη τους δουλειά με τον τίτλο “The Connection”. Και να που 10 χρόνια μετά τα έφερε η μοίρα έτσι ώστε να κάνω την κριτική σε αυτόν τον καινούργιο τους δίσκο. Ακούγοντας τις προηγούμενες δουλειές τους παρατήρησα ότι σε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν από την πρώτη τους δουλειά, έχουν πειραματιστεί αρκετά και προσθέτουν συνέχεια καινούργια στοιχεία στη μουσική τους. Αυτό που μένει ίδιο είναι η προσπάθεια τους να γράφουν ραδιοφωνικά χιτάκια. Κομμάτια που θα παίζονται στο ραδιόφωνο ανελλιπώς, που θα παίζονται στα στάδια και τα κοριτσάκια θα ζητωκραυγάζουν ή ακόμα να αποτελούν τα “rock” κομμάτια που θα παίζονται στα σχολικά party.
Το θέμα είναι ότι στο “The Connection” πετυχαίνουν τελείως τον σκοπό τους. Και μπράβο τους. Γιατί αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Πολύ καλά θα έλεγα. Ο δίσκος περιέχει δεκατρείς συνθέσεις που συναγωνίζονται η μία την άλλη στο ποια θα αποτελέσει το χιτάκι της χρονιάς. Προσωπικά ψηφίζω ένα από τα “Leader of the Broken Hearts” και “Give Me Back My Life” αν και το καλύτερο τραγούδι πιστεύω πως είναι το “Where Did The Angels Go”. Η δομή κάτι παραπάνω από συγκεκριμένη: Intro-verse-chorus-verse-chorus-break-chorus-chorus. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Όσον αφορά το στυλ τους δεν θα το χαρακτήριζα σε καμία περίπτωση nu-metal αλλά punk-rock ή ακόμη και hardrock-metal. Με πολλά μα πάρα πολλά στοιχεία μέσα. Από ραπαρίσματα και μελό συνθέσεις μέχρι heavy riffs και ατμοσφαιρικά (πιο electro) πλήκτρα. Καταλαβαίνει κανείς από το πρώτο άκουσμα ότι η μπάντα βρίσκεται σε πολύ καλή φόρμα. Ο δίσκος ξεκινάει δυνατά και συνεχίζει δυνατότερα μέχρι να ισορροπήσουν κάπως τα πράγματα και να πάρει μια πιο ήρεμη μορφή μέχρι το κλείσιμο. Το θετικό είναι ότι υπάρχει μία συνέχεια και δεν κουράζει στην ακρόαση.
Τέλεια παραγωγή, 13 χιτάκια και νομίζω πραγματικά πως σε κάποιο από αυτά θα λάχει ο κλήρος για να παιχτεί αβυσσαλέα από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρα μας και όχι μόνο. Και όπως είπα πριν μαγκιά τους γιατί αυτό που κάνουν το κάνουν καλά και υπάρχουν πραγματικά κομμάτια που σου καρφώνονται στο μυαλό και που εύκολα (και ίσως ευχάριστα κάποια από αυτά) θα μπορούσε να ακούσει κάποιος σε ένα party ή στο αυτοκίνητό του.
Για να κλείσω να πω πως το “The Connection” θα ικανοποιήσει σίγουρα τους φίλους των Papa Roach και ενδέχεται να κερδίσουν και καινούργιους fan του συγκεκριμένου είδους με αυτήν την κυκλοφορία. Ένας καλός pop-punk-rock δίσκος είναι πάντα θετικός για την εξάπλωση της μουσικής που αγαπάμε (συνήθως). Α! Και κάτι τελευταίο, που μου ήρθε τώρα. Το “The Connection” είναι (ολόκληρος ο δίσκος) το πιο άψογο soundtrack για αμερικάνικη ταινία τύπου American Pie. Και πολύ θα της πέφτει για να πω την αλήθεια. Αυτά.
646 
