Αυτή είναι μια νέα κυκλοφορία που θα κάνει πολλούς να σταματήσουν να κάνουν ότι κάνουν, χάριν μιας προσεκτικής ακρόασης. Και είναι το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει κάποιος στους Neurosis, για να ξεπληρώσει τα ωραία πράγματα που εκείνοι μας έχουν κατά καιρούς δώσει!
Ο τίτλος “Honor Found In Decay” δεν είναι διόλου τυχαίος, αφού αποτυπώνει ακριβώς την σύγχρονη κοινωνία μας, από την οποία οι Αμερικανοί εμπνέονται.
Από την αρχή κιόλας θέλουν να δείξουν σε όλους μας ότι δεν ξεχνούν, πως είναι οι πατεράδες του post-metal, και αυτή η ποστιά, αιωρείται συνεχώς πάνω από το σύνθετο, όπου κείτεται ο ενισχυτής μου.
“We all rage in gold” και το post, μέσα από ωραία γυρίσματα, οδηγούμενα από τα αγανακτισμένα φωνητικά του, φτάνουν σε μια σκοτεινή πλευρά του doom, που με κάνει να αγκαλιάσω δίσκους των My Dying Bride!
Το σκοτάδι συνεχίζει σαν μοτίβο και στο δεύτερο κομμάτι, “At The Well”, που σε κάποιο σημείο φαντάζει να κάνει βόλτες στα σκοτσέζικα highlands. Το “My heart for deliverance” ξεπερνά τα δέκα λεπτά και ακούγεται να είναι μια αληθινή κατάθεση καρδιάς από τους έμπειρους μουσικούς, που τόσο καλά ξέρουν μέσα σε αυτά τα 10 λεπτά να συνδυάζουν πολλά διαφορετικά είδη του ακραίου ήχου που εκπροσωπούν. Σε αυτό το κομμάτι, το post καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος, ώσπου το βιολί αγκαλιάζει τα πάντα στα 7 λεπτά.
Στο επόμενο κομμάτι, οι Neurosis ετοιμάζονται να κάνουν τα γουρούνια να ματώσουν (“Bleeding the Pigs”), με ένα απόκοσμο space feeling στο ξεκίνημα του, που σε κάποιους θα φέρει στο μυαλό στιγμές των Sons of Otis. To τραγούδι βγάζει ένα παράπονο που στα 5 λεπτά, μεταμορφώνεται σε ένταση και θυμό!
Το “Casting of the ages” ξεκινάει και αυτό ήσυχα, με ερωτισμό στα φωνητικά, που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει στην επιρροή όλων από τον ένα και μοναδικό, Mark Lanegan, και γρήγορα να αντικαθίστανται από βαριούς doom ήχους και κλασικά απεγνωσμένα, ορμώμενα από τα βάθη της αβύσσου, φωνητικά.
“All is found…In Time” και το διαστημόπλοιο μπαίνει πάλι μπρος! Περνώντας από πολλούς πλανήτες, καλύπτεται από sludge και post αστρική σκόνη και αφήνει τον ακροατή-αρθρογράφο ευτυχισμένο, που είχε τη χαρά να συνταξιδέψει.
Φτάνουμε στο τέλος, και ίσως να χρειαστεί ένα repeat! Το “Raise The Dawn” εξυπηρετεί τις ανάγκες του βιολιού για ακόμη μια φορά και αφήνει μία πολύ γλυκιά γεύση στα αυτιά μας (και όμως αυτό το παράδοξο, εδώ σχεδόν γίνεται κυριολεξία).
Οι Neurosis, 5 χρόνια μετά το “Given to the rise”, επανέρχονται με όμορφα πράγματα που θα μας συντροφεύουν για καιρό ακόμα. Αυτό το album προτείνεται, όχι μόνο στους Neurosis-ίτες, αλλά και σε όλους τους εν γένει, οπαδούς του μουσικού προοδευτισμού!
Αγγίξτε άφοβα και δε χάσετε! Αυτό είναι δέσμευση…
Υ.Γ. Τώρα έχω την ανάγκη να ακούσω ξανά το “Times of Grace”, με το οποίο γνώρισα το συγκρότημα!
758 
