Το “καπέλο της Αμερικής”, όπως είναι γνωστός ο Καναδάς, αποτελεί πέρα από έναν πλούσιο ιστορικό-πολιτισμικό αχταρμά και την κοιτίδα μιας μουσικής σκηνής που όσο αμερικάνικη τόσο και ιδιαίτερη είναι.
Εκπρόσωποι της σκηνής αυτής πιάνουν από τον Metal ήχο (Annihilator, Voivod) σε pop “μεγαθήρια” (Brian Adams) σε prog πρωτομάστορες (Rush) σε Heavy Rock αναβιωτές (Black Mountain) για να αναφέρω τους πιο γνωστούς. Κάπου εκεί ανάμεσα δημιουργήθηκαν και οι Bison B.C.
Κάνοντας αισθητή την παρουσία τους στο μεταλλικό κοινό από το 2007, κυκλοφορούν το τέταρτο συνολικά δημιούργημά τους και τρίτο επίσημο άλμπουμ “Lovelessness”. Όσοι ασχολούνται με τον ήχο των Bison B.C., έχουν υπόψιν τους τις ομοιότητες με τους υπερτεράστιους Mastodon, στο συνθετικό μέρος όσο και στον ήχο, πάντα όμως με μια γλυκόπικρη αίσθηση πως πρόκειται περί αντιγραφής παρά ευχάριστης σύμπτωσης… Έτσι και στο “Lovelessness”! Ακούγοντας τον δίσκο δημιουργούνται ανάμεικτα συναισθήματα που πιάνουν από την αδιαφορία και περνάνε στην βαρεμάρα με κάποιες εκρήξεις πόρωσης διάσπαρτες που μάλλον ξεχωρίζουν λόγω του κατά τ’ άλλα κουραστικού υπόλοιπου περιεχομένου του δίσκου. Οι πέντε εκ των έξι συνθέσεων ξεπερνούν το 5λεπτο, χτυπώντας ακόμα και τα 8, 9 και 10 λεπτά, δίχως ουσιαστικό λόγο τέτοιας μακρηγορίας. Κρίμα, γιατί φαίνεται ότι στο “Lovelessness” οι Bison B.C. προσπαθούν να ξεφύγουν από την ταμπέλα των Mastodon του σαββατοκύριακου και να καθιερώσουν τον δικό τους ήχο, αλλά δεν τους βγήκε και τόσο ευνοϊκό αποτέλεσμα.
Βέβαια να είμαστε και δίκαιοι από παιχτικής άποψης το Καναδέζικο κουαρτέτο είναι αρτιότατο, σου πετάει τις νότες γύρω από τα αφτιά και τις γκαρίδες μες στα μούτρα, δυστυχώς όμως σε δοσολογία μικρότερη από αυτήν που θα έκανε την διαφορά να ξεφύγει από το να είναι απλά ένας μέτριος δίσκος. Στιγμές που προσωπικά γούσταρα είναι το ξέσπασμα του “Last And First Things”, το “Clozapine Dream” (το μοναδικό 3λεπτο κομμάτι σκέτο ξύλο και προσωπικό favorite) που μου δημιουργούν την αίσθηση ότι οι Bison B.C. το έχουν καλύτερα στο “μπαίνω, τα σπάω και την έκανα” και το κλείσιμο του δίσκου με το “Finally Asleep” που είναι συνθεσάρα και έχει αυτό το old school feeling thrash μαστόρων, παρόλ’ αυτά θυμίζει μια tribute μπάντα στους πιο πάνω αναφερθέντες υπερτεράστιους…
Καλή προσπάθεια, αλλά στα λόγια του South Park… “What do you expect, they’re Canadians”!
607 
