THE MOOR: “Year of the Hunger”

Οι εξ Ιταλίας The Moor, κάνουν το ντεμπούτο τους με το “Year of the Hunger” και από ότι φαίνεται είναι όντως “πεινασμένοι”, φέρνοντας στο (μουσικό μας) τραπέζι, κάτι πραγματικά αξιόλογο.

Παρότι όχι νέοι στο χώρο, μόλις εφέτος κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους ολοκληρωμένο πόνημα (είχε προηγηθεί και ένα EP νωρίτερα μέσα στη χρονιά), του οποίου το mastering έγινε από τον Jens Bogren (James LaBrie, Devin Townsend, Opeth, Paradise Lost). Για να μην ταλανίζεστε, οι The Moor επιδίδονται σε progressive rock ρυθμούς και πιστέψτε με, το κάνουν καλά!

Η πρώτη γεύση που λαμβάνεις από το album, μέσω του “Hyperuranium”, είναι και η πιο αντιπροσωπευτική για το ποιόν των The Moor! Σκεφτείτε τον Dan Swano (περιόδου Nightingale), να κάνει παρέα με τους Opeth, προσκαλώντας μερικές φορές και τους Pain of Salvation για συντροφιά. Με συνθέσεις όπως “The Others”, “The Road”, “Clouds and Shales”, “Before Abigail” και “Venice”, είναι αδύνατο οι εν λόγω ιταλοί να περάσουν στο “ντούκου”, ταξιδεύοντας τον ακροατή μέσα από τις καλύτερες εποχές του prog του παρελθόντος, συστήνοντάς τον παράλληλα με τη μοντέρνα εκδοχή του, βάζοντας τα καλύτερα δυνατά συστατικά. 

Στο “Year of the Hunger” θα βρείτε από επιθετικά riff, μέχρι ατμοσφαιρικές prog ελεγείες, με κοινό παρανομαστή πάντα το εγκεφαλικού τύπου rock. Το σχήμα, συνδυάζει με ευκολία τις επιρροές του και δεν κουράζει σε καμία περίπτωση. Πολύπλευρό από τη μία, αλλά συνάμα κατασταλαγμένο album που δε φοβάται να κινηθεί στα όρια των πλαισίων που χαρακτηρίζουν τη μουσική τους. 

Μια δουλειά- έκπληξη για το γράφοντα, που καλό είναι να μην περάσει απαρατήρητη από τους απανταχού progsters. 

627
About Στέφανος Στεφανόπουλος 1412 Articles
Γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δεν γράφει για αυτή, αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε είτε να παριστάνει τον dj σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, είτε να προσπαθεί να κατεβάσει κάποια ιδέα για διαφήμιση. Στο Rockway.gr εντάχθηκε το 2010 και κάπως, κάπου, κάποτε, βρέθηκε να κρατάει και τα κλειδιά του. Δεν συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.