“The boys are back and they’re looking for trouble” μας δηλώνουν εξαρχής οι celtic punks από την Αμερικάνικη Βοστώνη.
Το “Signed and sealed in blood” είναι το όγδοο τους album και όπως και όλα τους τα τελευταία χρόνια είναι πολύ κοντά στην ιρλανδέζικη παράδοση. Οι πίπιζες και το ακορντεόν κατέχουν σημαντική θέση στο μουσικό τραπέζι τους και είναι σίγουρα μία ακόμα ελεγεία στο πιόμα και τους καυγάδες. Χορέψτε στον ξέφρενο ρυθμό “Prisoner’s song” και κλάψτε μαζί μου, που σε αυτή τη χώρα που ζούμε δε θα αξιωθούμε να τους δούμε ζωντανά.
Στο “Rose Tattoo” ακούγονται λίγο σαν τους Flogging Molly, και παρουσιάζουν ένα πιο ήρεμο irish folk song, ναυτικού περιεχομένου, που θα θέλεις να θυμηθείς να τραγουδήσεις μεθυσμένο μια μέρα σε μια πάμπ, τριγυρισμένος από τους αγαπημένους σου φίλους.
Οι πολυφωνίες στα ρεφρέν, που δίνουν μια μαχητική πνοή στην punk rock μουσική δένουν άψογα με την ιρλανδέζικη παράδοση και με κάνουν να ξεσκονίσω το κρυμμένο σπέσιαλ ουίσκυ που κληρονόμησα από τον παππού μου (όχι ότι υπάρχει, αλλά αν υπήρχε).
Το πνεύμα των Pogues βρίσκεται και πάλι στη μουσική τους στα “Jim Collins’ Wake” και “The season’s upon us”, στο οποίο οι Dropkick χρησιμοποιούν και το χιούμορ τους (“Drinks whiskey alone with my miserable dog, Who won’t run off fetch sure he couldn’t care less, He defiled my teddy bear and left me the mess”).
Στο “Battle rages on” επανέρχεται η ταχύτητα και ο σαματάς και πάλι κερδίζει το συναίσθημα στο “Don’t tear us apart”. Και συνεχίζεται, η αυξομείωση της έντασης χωρίς να χάνει ποιοτικά την αξία της η μουσική, βέβαια.
To δισκάκι είναι για αυτούς που μπορούν να αλλάζουν ταχύτητες και αγαπούν τη μουσική των Dropkick, ακόμα και στα αργά της, γιατί αυτό εδώ το album δεν είναι “Do or Die”, αλλά κάτι πιο singalong, που μπορεί να ακούσει και αγκαλιά με την αγαπημένη σου, χωρίς να τη σφίγγεις σα μέγγενη.
770 
