Το ντεμπούτο των εξ Ιταλίας Odd Dimension είχε αποσπάσει αρκετά καλές κριτικές…
Προσωπικά δε με ενθουσίασε και ακούγοντας το νέο τους πόνημα, “The Last Embrace to Humanity” είμαι πλέον σίγουρος πως δεν πρόκειται να μου αλλάξουν σύντομα γνώμη.
Με τα φωνητικά να θυμίζουν σε στιγμές Fabio Leone και τη μουσική να φλερτάρει με Dream Theater, οι Odd Dimension φέρνουν στο μουσικό τραπέζι μια δουλεία χιλιοακουσμένη που όσο και να τη ντύνουν με όμορφο artwork (δια χειρός Carl Glover- Porcupine Tree) ή να τη γυαλίζουν με ωραίες παραγωγές και μίξεις (δια χειρός Marco Barusso- Lacuna Coil, HIM etc), το αποτέλεσμα παραμένει μέτριο.
Ο δίσκος πραγματεύεται την ανθρώπινη αποξένωση και τις κατεστραμμένες σύγχρονες σχέσεις, μόνο που και στιχουργικά δεν πείθει ιδιαίτερα. Διότι όταν έχεις επιλέξει ένα θέμα, όχι μεν πρωτότυπο- αλλά με μεγάλη αβάντα, και οι στίχοι σου είναι τόσο επιφανειακοί, τότε παράτα τα concept και γράψε για γυναίκες, μπύρες και μηχανές… Μη ζορίζεσαι βρε αδερφέ!
Από κάθε άποψη τέλος πάντων, ο δίσκος δεν προσφέρει κάτι καινούριο, απλά αναμασά ιδέες που έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν, παρουσιάζοντας ένα μάτσο άνευρες συνθέσεις που παρότι δε μπορείς να τις χαρακτηρίσεις “κακές”, σίγουρα δε νιώθεις την ανάγκη να ασχοληθείς παραπάνω μαζί τους.
Έτσι λοιπόν, το “The Last Embrace to Humanity” θα κάνει πολύ καιρό να ξαναβρεί το δρόμο του προς το cd player μου.
567 
