Λοιπόν δεν περίμενα ποτέ, ότι αυτό το εξαιρετικό και δημοφιλές (λόγω των μελών που το απάρτιζαν) progect AOR και Westcoast μουσικού προσανατολισμού, θα κυκλοφορούσε και δεύτερο ακρόαμα!
Έπειτα λοιπόν από το ομώνυμο ντεμπούτο το 2005, οι αφοσιωμένοι του ηχοχρώματος και όχι μόνο, έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ένα ομοιογενές μουσικό αμάγαλμα από AOR και Westcoast άκουσμα, με ολίγη από πρώιμο L.A. Westcoast ύφος στην τυπική FM rock προσέγγιση, που ολοκληρώνεται με το σαξόφωνο και ψαγμένες μπαλάντες βγαλμένες από συναυλία των Doobie Brothers σε εκστατικό τζαμάρισμα.
Σας μπέρδεψα; να το κάνουμε πιο ξεκάθαρο: οι επιρροές από TOTO, Ambrosia, Kenny Loggins και Airplay είναι εμφανέστατες και παρόντες στο εγχείρημα του 2013 είναι: ο Mats Johanson (κιθαρίστας των Asia στο Aqua album), ο Berra Holmgren (μπασίστας των Ace Of Base), ο Peter Strandberg στα ντραμς (Jeff Scott Soto band) με τον Johan Axelsson (Sarea) στα πλήκτρα και μία πλειάδα εξαιρετικών πνευστών.
Στη φωνή άλλη μία ομάδα μοιράζεται με επιτυχία το σημαντικό τούτο πόστο με τον Mikael Erlandsson (Last Autumn’s Dream κυρίως και μία “αστεριάδα” από A.O.R μπάντες) όπως και την πρώτη φορά, αλλά το “κερασάκι στην τούρτα” είναι η “αφρόκρεμα” της σουηδικής μελωδικής σκηνής που μοιράζεται το μικρόφωνο: ο Jim Jidhed (Alien), ο Pierre Weinsberg (Elevener, Denander’s Radioactive) και δύο σούπερ ταλέντα της φωνής -σουηδικά “καθαρόαιμα”- ο Henrik Baath (Dark Water) και ο σολίστας Martin Gabriel.
Ξεχωρίζω τα “Love On Fire” και “Live Out Of Love” που θα ξεσήκωναν το κοινό σε άλλες εποχές με εξαιρετικές συνθέσεις με την κιθάρα να κελαηδά κάνοντας τον “πολύ” Neal Schon περήφανο! Δε μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό της μπαλάντας που κλείνει την ευρωπαϊκή κυκλοφορία (διότι υπάρχει και γιαπωνέζικη επαυξημένη με 4 συνθέσεις περισσότερες -αυτήν προτίμησα και συστήνω ανεπιφύλακτα- που περιλαμβάνει το έξτρα των γιαπωνέζων τραγούδι και 3 επεξεργασμένες ηχητικά συνθέσεις από το πρώτο άλμπουμ τους): το “You Don’t Love Me Anymore” με την εξαιρετικά ταιριαστή και “πλουσιοπάροχη” φωνή του Henrik Baath των σουηδών progsters Dark Water. Δεν είναι η κλασική σύνθεση για μπαλάντα (εξαιρετικά και μαεστρικά ψαγμένη) και σίγουρη εκπλήσσει και η φωνή.
Οι φίλοι του παλιομοδίτικου κλασικού ’80s AOR με την “πινελιά” από L.A. Westcoast είστε στο σωστό μέρος και θα κάμετε ορθότατη επιλογή! Αλήθεια: μπορεί να μου βρει κάποιος δίσκο με 6 στις 9 συνθέσεις, που να περιέχουν στον τίτλο τη λέξη love; Και για αγαπησιάρηδες λοιπόν, ανεπιφύλακτα!
668 
