CHROME MOLLY: “Gunpowder Diplomacy”

Θυμάστε τους Chrome Molly

Η εν λόγω μπάντα ξεκίνησε την καριέρα της στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και κυνήγησε με νύχια και με δόντια το “όνειρο”. Κυκλοφόρησε τέσσερα full length (συν κάποια EP) μέχρι το 1990, λαμβάνοντας αρκετά καλές κριτικές, μη μπορώντας όμως να ξεχωρίσουν στο βαθμό που θα ήθελαν. Top στιγμές, τα single “You Said” και “Shooting Me Down”, το album “You Can’t Have It All”, η διασκευή στο “Take Me I’m Yours” των Squeeze, η περιοδεία τους ως support του Alice Cooper (εποχής “Raise Your Fist and Yell”), όπως και ο χαρακτηρισμός από μουσικό συντάκτη ως “οι επόμενοι Def Leppard”.

Για την ιστορία, στην πορεία το σχήμα διαλύθηκε το 1991 και για τα επόμενα χρόνια έκανε κάποια διάσπαρτα show ως Von Halen (Van Halen tribute band). Το 2010 οι Chrome Molly αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν ξανά και τρία χρόνια αργότερα το group παρουσιάζει την πέμπτη της ολοκληρωμένη δουλειά.

Και εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς το γιατί θα πρέπει να ασχοληθούμε εν έτει 2013 (και) με αυτούς τους παππούδες… Ο λόγος κύριοι είναι απλός: το “Gunpowder Diplomacy”, κόντρα σε αυτό που περίμενα βάζοντας το album να παίξει, είναι μια πολύ καλή δουλειά.

Χωρίς να διεκδικούν κάτι παραπάνω από ένα αξιοπρεπές comeback, οι Chrome Molly επιτυγχάνουν το στόχο τους και αφήνουν πολύ καλές εντυπώσεις με κομμάτια όπως “Corporation Fear”, “TV Cops”, “Short Sharp Shock”, “Complicated” και “All In My Mind”.

Θεωρώ δεδομένο πως το “Gunpowder Diplomacy” θα περάσει απαρατήρητο, αλλά αν τύχει και το βρείτε μπροστά σας, αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία, καθώς πρόκειται για ένα μικρό hard rock δυναμίτη, που προορίζεται για όλους τους fan του παλιού καλού ‘80s ήχου.

699
About Στέφανος Στεφανόπουλος 1413 Articles
Γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δεν γράφει για αυτή, αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε είτε να παριστάνει τον dj σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, είτε να προσπαθεί να κατεβάσει κάποια ιδέα για διαφήμιση. Στο Rockway.gr εντάχθηκε το 2010 και κάπως, κάπου, κάποτε, βρέθηκε να κρατάει και τα κλειδιά του. Δεν συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.