Ο Lucio Manca δοκιμάζει κάτι αρκετά δύσκολο…
Διότι, όταν κυκλοφορείς έναν concept δίσκο με θέμα τον πόνο της μάνας όταν χάνει το γιό της, οφείλεις να το κάνεις σωστά. Πρέπει να δείξεις το σπαραγμό και την ψυχική της κατάσταση. Πώς να το κάνεις αυτό όμως, όταν το album σου είναι instrumental, aka δεν έχει στίχους;
Και πόσο μάλλον όταν εσύ ο ίδιος δηλώνεις μπασίστας, ούτε καν κιθαρίστας!
Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως… ο Lucio Manca είναι 26 χρονών (πρόσφατα μάλιστα είχε γενέθλια) και παίζει μπάσο για λογαριασμό των Dominici (ναι, του group του πρώτου τραγουδιστή των Dream Theater) και των Solid Vision. Το “Everybody Needs an Angel” αποτελεί την πρώτη του solo προσπάθεια, και όπως ήταν αναμενόμενο έχει συνθέσει όλα τα κομμάτια, ενώ έχει βάλει το χέρι του και στην παραγωγή. Τον Lucio τον πλαισιώνουν οι Matteo Mereu στα drums, Americo Rigoldi στα keyboards και ο Mauro Manca στην κιθάρα. Όλα καλά και ωραία ως εδώ…
Ο δίσκος όπως προείπα είναι instrumental (αν και ακούγονται κατά καιρούς διάφορα διάσπαρτα λόγια, αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει κάτι), με τον Lucio να έχει το δύσκολο έργο να αποδώσει το προαναφερθέν concept μέσω της μουσικής του και μόνο.
Δυστυχώς δεν το καταφέρνει, για ευνόητους λόγους. Παρόλα αυτά παρουσιάζει ένα απίστευτο instrumental album, που διαφέρει από όσους κυκλοφορούν με τα τσουβάλια στην αγορά, γιατί πολύ απλά δε βασίζεται σε ένα μονάχα όργανο. Μπορεί δηλαδή το μπάσο στην παραγωγή να έρχεται ιδιαίτερα μπροστά, αλλά δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Όλα τα όργανα δένουν άψογα και ο συλλογικός χαρακτήρας τους φέρνει στο νου μπάντες όπως Dream Theater (κυρίως) και Tool.
Ναι, το “Everybody Needs an Angel” είναι καθαρά progressive και λειτουργεί πάρα πολύ καλά άνευ φωνητικών, κάτι που δεν περίμενα σε γενικές γραμμές. Οκτώ τραγούδια (συν δύο “εισαγωγικά” και έναν “επίλογο”), συνολικής διάρκειας 50 λεπτών που δεν κουράζουν και ασχέτως της ιστορίας που θέλει να μας διηγηθεί ο Lucio Manca, ο καθείς μπορεί να πλάσει τη δική του, έχοντας ως οδηγό το ηχητικό ταξίδι που αναδύεται μέσα από κάθε κομμάτι ξεχωριστά.
Μια σχετικά ασυνήθιστη πρόταση λοιπόν, με άκρως θετικά αποτελέσματα. Βουρ!
669 
