Μεγάλο στοίχημα ο νέος δίσκος των HIM…
Διότι πολύ απλά, οι εποχές που οι κοπελίτσες έσκιζαν τα string και τα σουτιέν τους ακούγοντας τη φωνή του Ville Valo, έχουν περάσει. Λογικό βέβαια μιας από τη μία “μόδα ήταν και πέρασε”, ενώ παράλληλα οι προαναφερθείσες τσούπρες 30ρήσανε και δεν εκδηλώνονται τοιουτοτρόπως πλέον!
Επιπρόσθετα, σε ότι αφορά το μουσικό τομέα, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κυκλοφορήσουν ξανά δίσκους όπως “Razorblade Romance” και “Love Metal”. Και από τη στιγμή που το πείραμα του (συμπαθέστατου) “Venus Doom” απέτυχε, το group δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθεί την πεπατημένη, κάνοντας αυτό που ξέρει και του βγαίνει αβίαστα (αβάδιστα και αβαβά…)
Τρία χρόνια μετά το (καλό μεν, αλλά…) “Screamworks”, οι Φιλανδοί στοχεύουν στην επάνοδό τους, σπρώχνοντας και διαφημίζοντας τη νέα τους δουλειά πολύ περισσότερο από ότι την προηγούμενη. Μόνο που η προβολή δεν κάνει πλέον τον παπά και τα ηχητικά ράσα του group δε θα φέρουν στην κορυφή το group, παρά μόνο θα χαροποιήσουν όσους οπαδούς ακολουθούν ακόμη τη μπάντα.
Διότι κύριε Valo, δεν έχω κανένα πρόβλημα σαν ακροατής να με βομβαρδίζεις με radio friendly τραγουδάκια, αλλά όταν φτάνεις στο σημείο να μη μπορείς να κάνεις ούτε αυτό σωστά, βράστα Χαράλαμπε!
Οι καλές στιγμές είναι πολύ λίγες (“Tears on Tape”, “Into the Night”, “W.L.S.T.D.”, “I Will Be the End of You”), οι μέτριες πάρα πολλές, και τέλος πάντων θεωρώ το “Screamworks” πιο τίμιο (ελέω περιορισμένης προβολής) και σίγουρα καλύτερο συνθετικά. Σύγκριση με τις υπόλοιπες δουλειές τους δε νοείται!
Αυτονόητο είναι, φίλε αναγνώστη, πως άπαξ και δεν άκουγες ποτέ HIM, δεν υπάρχει λόγος να ακούσεις τώρα. Στην περίπτωση που ανήκεις σε εκείνους που αμφιταλαντεύονταν για το εάν θα το αγοράσουν, άκουσέ το πρώτα καλύτερα. Εάν δε, δηλώνεις fan, κράτα τον ενθουσιασμό σου καλού κακού, ενώ άμα είσαι μια από τις 30άρες που ακόμη ψάχνουν μια αγκαλιά για να εναποθέσουν τα “τότε” εσώρουχά τους, στείλε μου μήνυμα (αβίαστα, αβάδιστα και αβαβά, λέμε…)
624 
