Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά…
Τη νέα εποχή των Spiritual Beggars, παρότι συμπαθητική και καθόλα τίμια συνθετικά, δεν την καταλαβαίνω…
Επικροτώ την ανάγκη του Amott να το γυρίσει στα “παλιά” μιας και τα ‘70s είναι στην μόδα, αντιλαμβάνομαι την ποιότητα της φωνής του Apollo και τις επιρροές της από εκείνη τη δεκαετία, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι Spiritual Beggars. Διότι όσο και να πειράζεις τα φωνητικά στην παραγωγή και να τα φιλτράρεις για να ακούγονται πιο “vintage”, δεν παύει να έχεις για μπροστάρη έναν άνθρωπο που δεν ταιριάζει με το συνολικό μουσικό ποιόν της μπάντας σου.
Όσα μούσια να αφήσει ο Apollo, όση προσπάθεια και εάν καταλαμβάνει για να ακουστεί διαφορετικά, η ουσία είναι πως αυτό που βγαίνει στο “Earth Blues”, μοιάζει περισσότερο με κάποιο project του Amott, σχόλιο το οποίο έκανα και για το “Return to Zero”.
Βάζοντας στην άκρη λοιπόν το ότι πρόκειται για το ίδιο σχήμα που ηχογράφησε τα “Mantra III”, “Ad Astra” και “On Fire”, έχουμε να κάνουμε με έναν αρκετά καλό revival δίσκο που αναπαράγει τον ήχο των ‘70s με απόλυτη επιτυχία.
Ξεκινάει δυνατά, με το “Wise As a Serpent” και ως το τέλος, διαθέτει αρκετές καλές στιγμές (“Turn the Tide”, “Hello Sorrow”, “Too Old to Die Young”, “Kingmaker”, “Dead End Town”), με τα κύρια μειονεκτήματα να συναντώνται στην απόδοση του Apollo, που θέλοντας και μη, προδίδει το ότι προέρχεται από power metal κύκλους. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος “αλητείας” και για αυτόν ακριβώς το λόγο το παρόν των Spiritual Beggars βρίσκεται σε πλήρη διαφωνία με το παρελθόν τους.
Στον αντίποδα βρίσκεται ο Amott, που έχει πιάσει πλήρως το νόημα της μουσικής περιόδου που καταπιάνεται, και συνθετικά παραδίδει μαθήματα στους νεότερους, ακολουθώντας το δρόμο που ο ίδιος έχτισε με το “Return to Zero”. Riffάρες παντού!
Το “Earth Blues” θα μπορούσε κάλλιστα να είχε κυκλοφορήσει από τους Uriah Heep, καθώς και μουσικά και φωνητικά εκεί παραπέμπει. Και όχι, δεν είναι κακό αυτό. Από την άλλη όμως δεν θα ήθελα να ακούσω το “Angel of Betrayal” δίχως γρέζι… Τόσο απλό…
641 
