Εξέλιξη. Αυτή είναι η λέξη που θα διαλέξω για να περιγράψω τη νέα δουλειά των αγαπημένων Lucky Funeral.
Πολλούς θα σας ταράξει και ξενίσει η στροφή πως το διαφορετικό και η προσπάθεια από-Down-οποίησης της μουσικής τους, αφού αυτή τη φορά ο ήχος είναι πιο κοντά στην αναρχία των Melvins και το progressive touch των Mastodon.
Η φωνή του Mike πάει στα ψηλά και φαίνεται το πόσο δουλεμένη είναι σε σχέση με το παρελθόν και τα ρυθμικά μέρη πιάνουν “μαθηματικούς” ρυθμούς πολλές φορές.
Η απομάκρυνση τους από το Νότο φάνηκε και στο live release τους, το οποίο κάποιους εντυπωσίασε και κάποιους άφησε μουδιασμένους, αφού περίμεναν τη φυσική συνέχεια του “The Dirty History of Mankind”, αλλά σε αντίθεση με αυτό οι Lucky Funeral αποφάσισαν να παίξουν κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει από αυτούς και να φτάνουν μέχρι και στην 70s ψυχεδέλεια.
Αυτή η κυκλοφορία ήταν μια αποκάλυψη για μένα και χάρηκα ιδιαίτερα που οι μάγκες αυτή δεν έμεινα στάσιμοι και αποφάσισαν να ρισκάρουν ποικιλοτρόπως. Και μουσικά και δισκογραφικά, μιας που ίδρυσαν για την κοπή του “Find your soul in beautiful lunatics”, τη δική τους, Lychnopolis Records.
Ακόμα και το νοσταλγικό εξώφυλλο με αισθητική που θα μπορούσε να έχει επιλεχθεί από τους Aphrodite’s Child 40 χρόνια πριν, δίνει μία άλλη όψη στο εγχείρημα.
Τραγούδια όμορφα σαν το επικό “The Neighborhood of Beautiful Lunatics” κλέβουν την παράσταση και πρέπει να ακουστούν με προσοχή.
Ξεκινώντας με μια εισαγωγή ξύπνημα (“The Awakening”) και με το όμορφο “Souls in the waiting room” με το speakage του Duncan Skinner, σε απόσπασμα από την “Πολιτεία” του Πλάτωνα, φαίνεται πως το κλίμα είναι εσωστρεφές. Μια φιλοσοφική αναζήτηση με όργανο τη μουσική.
Το δυνατό “Mnemosyne” θα χαροποιήσει την παλαιά φρουρά οπαδών (περιμένουμε και την εμφάνιση του video clip του), να ακολουθείται από το ορχηστρικό “Lethe” να έρχεται με το σφύριγμα του Mike στα αυτιά μας.
Η χρήση την ελληνικής γλώσσας στην σύντομη πρόζα στο τέλος του “Colourful balloons in groove” ξαφνιάζει και είσαι έτοιμος να πας πιο πίσω τη βελόνα (έχουμε ακόμα πικάπ μερικοί) για να πιστοποιήσεις πως άκουσες καλά.
Το “Let me show you how to love” ίσως την καλύτερη στιγμή του album, γιατί συνδυάζει ιδανικά το παρελθόν και το παρόν της μπάντας και πανέμορφη η ηθική ιστορία του “Tantalus is still alive”, του απατεώνα, στους στίχους δεν έχει τιμωρηθεί ποτέ, αλλά αντιθέτως έφτιαξε τον δικό του κόσμο, γεμάτο κακοποιούς.
Ένα περίπου ορχηστρικό (“Chorus”), με μονόλογο από την ταινία “Αντιγόνη” του Γιώργου Τζαβέλα για να φτάσουμε στο τελευταίο του δίσκου “The Man Who” να μας αφήσει ικανοποιημένους. Εμένα τουλάχιστον, που χαιρετίζω με περίσσια χαρά το δρόμο που διάλεξαν οι Lucky Funeral.
702 
