Μετά το πολύ καλό και πετυχημένο ντεμπούτο του 2011, η μπάντα από το Βέλγιο επιστρέφει με το δεύτερο φιλόδοξο πόνημα της με το τίτλο “Eight Pieces- One World”.
Τα τελευταία 2 χρόνια πολλά συνέβησαν στο συγκρότημα με αποτέλεσμα μόνο 2 μέλη να έχουν μείνει από την αρχική σύνθεση, ο frontman Tony και ο μπασίστας Oli. Αλλαγές που απο αυτά που άκουσα στο album μόνο σε καλό τους βγήκαν.
Ένα πράγμα είναι εμφανές από τη στιγμή που ξεκινάει ο δίσκος. Το συγκρότημα στοχεύει ψηλά και κατά τη ταπεινή μου άποψη καλά κάνει καθώς η δουλειά που μας προσφέρει είναι πρώτης κατηγορίας Progressive/ Power metal με προσωπικότητα και φρεσκάδα, στοιχεία άκρως απαραίτητα τη σημερινή εποχή όπου τέτοιες κυκλοφορίες πραγματικά σπανίζουν.
Η βασική διαφορά με το προκάτοχό του έγκειται στο ότι το “Eight Pieces- One World” είναι πιο επιθετικό και ακατέργαστο σε σχέση με το προ διετίας Initial Process. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έχει χαθεί ο λυρισμός και τα εσωστρεφή στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συγκρότημα αλλά έχουν εμπλουτιστεί με πιο επιθετικά riff και ποικιλόμορφα φωνητικά που κάνουν το θεατρικό έργο πιο σκοτεινό.
Οι ερμηνείες και η εκφραστικότητα του Tony είναι άξια σχολιασμού μιάς και καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από το A cage of sins κιόλας που αποτελεί και το εναρκτήριο λάκτισμα του album. Εννοείται πως κανείς δεν υστερεί στο ρόλο του. Ακούστε τα riff του Vendetta και Earth Rules και θα καταλάβετε ότι το συγκρότημα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει και απο κανέναν.
Τα drums και το μπάσο παίζουν και αυτα προταγωνιστικό ρόλο βοηθώντας ιδιαίτερα στην επιθετικότητα που απορρέει σε αρκετές στιγμές του album. Αναφορά πρέπει να γίνει και στη πολύ μετρημένη αλλά ταυτόχρονα πετυχημένη χρήση των πλήκτρων που χρωματίζουν την ατμόσφαιρα και προσδίδουν τις απαραίτητες πινελιές σε μια άψογη κυκλοφορία.
Οι Max Pie από τη πρώτη τους δουλειά κιόλας είχαν καταφέρει να έχουν έναν αρκετά προσωπικό ήχο. Με το δεύτερο album πάνε ακόμα ένα βήμα μπροστά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν τις επιρροές τους και καλώς τις έχουν αφού ουσιαστικά τις αφομοιώνουν με τη δημιουργικότητα τους και δεν ξεφεύγουν απο το δρόμο που έχουν χαράξει. Κύρια επιρροή τους θα χαρακτήριζα τους Symphony X και αυτή σε ότι αφορά τη δομή των κομματιών τους. Λοξές ματιές ρίχνουν και στους Fates Warning εποχής Parallels και Perfect Symmetry κυρίως λόγο φωνητικών που σε σημεία θυμίζουν Ray Alder.
Για να μην μακρηγορώ, αν είστε φίλοι της Heavy Metal μουσικης, επενδύστε σε αυτό το συγκρότημα. Οι οπαδοί του Progressive/ Power metal σίγουρα θα ασχοληθούν με την εν λόγω κυκλοφορία, καλό θα ήταν πάντως και οι υπόλοιποι να κάνετε το ίδιο γιατί τούτοι οι Βέλγοι πραγματικά δεν αστειεύονται. Μπράβο τους.
749 
