Είναι τρομερό το πώς μερικές μπάντες σε στοιχειώνουν…
Μπορεί οι Death SS να μην έχουν κυκλοφορήσει οτιδήποτε από το 2006, και να έχουν χάσει ήδη μεγάλο μέρος των οπαδών τους, παρόλα αυτά όποιοι συμμερίζονται την αδυναμία μου για τον Steve Sylvester και την παρέα του, έχουν κάθε λόγο να ενθουσιαστούν με την επιστροφή τους.
Καταρχάς όποιος τους κρίνει από το (ομολογουμένως βλακώδες) εξώφυλλο, να ξεκαθαρίσω πως η μπάντα σπάνια φιλοξενούσε artwork της προκοπής. Η ουσία της μπάντας πάντα βρισκόταν στη μουσική και τη horror αισθητική της.
Μπορεί να μην ήταν ανέκαθεν industrial στον ήχο τους, μπορεί να άλλαξαν αρκετά από το πρώτο τους demo (το οποίο βγήκε το 1981), μπορεί το ντεμπούτο τους να βγήκε στην αγορά 25 ολόκληρα χρόνια πριν, μπορεί η καριέρα τους να χαρακτηρίστηκε από τις λογής αποχωρήσεις και τα μεγάλα διαλείμματα, μπορεί να έχουν μόλις οκτώ full length στο ενεργητικό τους, παρόλα αυτά οι Death SS είναι μια από αυτές τις μπάντες που άπαξ και ασχοληθείς, δύσκολα ξεχνάς.
Το “Resurrection” συνεχίζει το μουσικό ύφος που ξεκίνησε με το “Panic” και συνεχίστηκε με τα “Humanomalies” και “The 7th Seal”, διατηρώντας σε μεγάλο βαθμό τον horror rock ήχο που εξ αρχής υπήρχε στις τάξεις της μπάντας. Μια ώρα σκοτεινών συνθέσεων, με θεατρική χροιά, industrial ρυθμούς (προσοχή: όχι μπλιμπλίκια και τα συναφή…), Alicecooperική αύρα και heavy προσανατολισμό!
Προκειμένου να καταστήσουν ακόμη σαφέστερη την επιστροφή τους, χρησιμοποίησαν το λογότυπο που είχαν στους δίσκους τους μέχρι και το 1997! Και οκ, μουσικά δεν πισωγυρίζουν τόσο, αλλά προσφέρουν ακριβώς αυτό περιμένει κάθε οπαδός από τον (52χρονο πλέον) Steve Sylvester και την παρέα του. Μαζοχιστικά όμορφή μουσική!
Highlights του δίσκου τα “The Crimson Shrine”, “Dionysus”, “Star In Sight”, “Santa Muerte”, “Precognition” και το εννιάλεπτο “The Song of Adoration”, αν και εδώ που τα λέμε, το album γαμάει ολόκληρο.
Συνθετικά ίσως καλύτερο από το “The 7th Seal”, και συνάμα πιο κοντά σε χαρακτήρα με το (πολύ αγαπημένο μου)“Humanomalies”.
Οι Death SS επέστρεψαν και διατήρησαν το καλό τους όνομα. Ελπίζω αυτήν τη φορά να μη χαθούν σύντομα, αν και ομολογουμένως, κανείς δε μπορεί να ξέρει πότε θα έχουμε ξανά νέα τους.
1142 
