H απόλυτη αταξία της τάξης, η αναρχία σε μια συνειδητή προσπάθεια αποδόμησης είναι αυτά που άρχουν σε αυτό το πρώτο δείγμα δουλειάς των Pester the Pure που έχει τίτλο το όνομά τους.
O φίλοι μου το ονομάζουν “πριόνια” με την υπόνοια του απολύτως καταστροφικού ήχου. Η καταστροφή δρα όπως το συμπαντικό big bang και μέσω της αποδόμησης φτιάχνει ένα νέο κόσμο.
Οι Pester the pure κατασκευάζουν το μουσικό τους σύμπαν που αποτελείται από εξτρεμιστικές διαθέσεις και σε ότι αφορά στις συνθέσεις αλλά και στην εκτέλεση των κομματιών. Brutalισμός στο έπακρο, death, metal ή και τα δύο μαζί, εξοστρακίζουν την κλασσική έννοια του όμορφου, του μελωδικού, τονίζοντας πως το αντίθετο του αντιθέτου είναι μια μέθοδος εύρεσης του αληθινού.
Η όμορφη κοπέλα (η μουσική), όταν δει καμένο το πρόσωπό της στον καθρέπτη, αρχίζει να σκέφτεται ποια είναι πραγματικά και ανακαλύπτει έτσι τον εαυτό της. Έξυπνο, αλλά το έχουμε ξαναδεί. Τα άκρα δεν είναι πάντα η υπογράμμιση, αλλά είναι σίγουρα η υπενθύμιση ότι η ανθρώπινη ράτσα γεννήθηκε από το ακραίο. Καλώς ή κακώς; ’Oπως το πάρει ο καθείς.
Ακούστε αλλά αναρωτηθείτε- μόνο.
793 
