Μέσα στα 17 χρόνια δραστηριότητάς τους, οι End of Green, η πενταμελής goth μπάντα από την Στουτγάρδη, έχει δώσει κατά τη διάρκεια της πορείας της εξαιρετικά δείγματα μουσικής, συμμετέχοντας σε events δίπλα σε ονόματα όπως Paradise Lost, Subway To Sally, In Extremo κ.α.
Τρία χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά “High Hopes in Low Places” το οποίο ήταν αρκετά ήσυχο για τα δεδομένα του ύφους, το group επανέρχεται με το 8ο στουντιακό του δημιούργημα που ονομάζεται “The Painstream”, το οποίο τους βρίσκει πιστούς στον ηχητικό δρόμο που ακολουθούν.
Oι End of Green επικεντρώνονται σε δύο σταθερές. Στον πόνο και στο πάθος. Αυτές οι δύο έννοιες είναι τα συστατικά της δημιουργίας του “The Painstream” οι οποίες διανθίζονται από μια ποικιλία εκλεπτυσμένων, όμορφων στοιχείων που καλλωπίζουν τα πολύ όμορφα τραγούδια του δίσκου. Θα μπορούσα να στο περιγράψω απλά, λέγοντάς σου πως είναι ένας ιδιότυπος συνδυασμός σύγχρονου metal, με ολίγη από U.S. Alternative Rock και πολύ straight goth με straight pop. Όχι το πιο σκοτεινό goth που θα μπορούσε να σου τύχει αλλά ούτε και η ανάλαφρη, άμυαλη pop. Έχουν μια δικιά τους φωτιά που τονίζει τις μελωδικές συνθέσεις τους.
Το album ξεκινά με πολύ δύναμη και με την αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι πολύχρωμο πλέον. Τα βαριά riffs από τις παραμορφωμένες κιθάρες του “Hangman’s Joke” σε συνδυασμό με τα αντρίκια φωνητικά του Michelle Darkness, σε μπάζει με τη μία στο κλίμα του δίσκου. Υπάρχει μια ηχητική συνάφεια με μπάντες όπως τους HIM αλλά αυτό σταματά εκεί, μιας και οι EOG είναι δυνατότεροι, πιο εμπνευσμένοι και σίγουρα πιο ενδιαφέροντες σ’ αυτά που πράττουν, πράγμα που τεκμηριώνεται και στα δύο επόμενα τραγούδια που ακολουθούν, στα “Holidays In Hell” και “Standalone”. Άκρως συναισθηματικά, πιασάρικα με καταπληκτικά refrain (κάτι που συμβαίνει σε όλα τα τραγούδια, γεγονός που δίνει τουλάχιστον δυο πόντους παραπάνω στην εκτίμησή μου), που έχουν όλα τα προσόντα να τους αποδοθεί ο όρος “hit”.
Η μελαγχολία και η εσωτερική μοναξιά αποτελούν βασικά πεδία της θεματολογίας της μπάντας και εμπεριέχεται καλλιτεχνικώς σε κάθε τραγούδι. Το “Final Resistance”, μια έξοχη μπαλάντα με κιθάρες που φλερτάρουν με το post – rock και την συναισθηματικότατη ερμηνεία του Michelle, λάμπει μέσα στη θλίψη του. Paradise Lost αισθητικές κάνουν την εμφάνισή τους οι οποίες διατρανώνονται στο “Home Of Fire”, μια ακόμη αργόσυρτη σύνθεση με σαφείς αναφορές στις gothic πτυχές των προαναφερθέντων ή ακόμη και των My Dying Bride. Άριστη και εμπνευσμένη τραγουδοποιΐα κι εδώ πρέπει να βγάλω το καπέλο στον υπεύθυνο της ενορχήστρωσης για την ενέργεια που διοχετεύεται σε κάθε δευτερόλεπτο του album.
Στο “Death Of The Weakender” εξακολουθεί να κυριαρχεί η μελαγχολία, ενώ τα “Don’t Stop Killing Me” και “Miss Misery” είναι άλλες δυο μπαλάντες, πολύ σκληρές νοηματικά, με καταπληκτικές ιδέες στην εκφορά τους, τρομερή ερμηνεία στα φωνητικά και κιθάρες επηρεασμένες από τις ποιοτικότερες στιγμές των Pearl Jam και συναφών σ’ αυτούς συγκροτημάτων, ενώ το τσαμπουκαλίδικο hard rock / heavy πρόσωπό τους, αναδύεται στα γρήγορα πυροτεχνήματα “Chasing Ghosts” και “De(ad)generation”.
O επίλογος “The Painstreet” είναι σύνοψη όλων των στοιχείων του δίσκου, ένας συγκερασμός όλων των ηχητικών χώρων που διαπραγματεύεται η μπάντα, καθόλα αξιόλογο τέλος ενός πανέμορφου δημιουργήματος.
Προσωπικά θεωρώ κομβικό σημείο του “The Painstream”, την ερμηνεία των φωνητικών. Ο τύπος δίνει ρέστα, προσωποποιεί θαυμάσια κάθε συναίσθημα που ρέει από τη μουσική της παρέας του και ορίζει το στίγμα κάθε track. Τα υπόλοιπα μέλη, φανερά καταρτισμένοι αλλά όχι φλύαροι μουσικοί, εστιάζουν στη σύνθεση και όχι στο επιδεικτικό μέρος της τεχνικής τους, είναι άψογοι στο ρόλο τους, παράγοντας τελικά ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Η μοναδική μου ένσταση που δεν αφορά ούτε κατά διάνοια μομφή, είναι ότι θα ήθελα απλά το album λίιιιιιγο γρηγορότερο. Αυτό βέβαια δεν μειώνει καθόλου την προσπάθεια των End of Green. Η μουσική τους, συμπαγής, ζοφερή και έντονη, θα σε αρπάξει από τα μούτρα. Είναι εντυπωσιακός ο καταμερισμός των style στις ατμόσφαιρες που αποδίδουν και έμεινα πολλές φορές με ανοιχτό το στόμα στο άκουσμα μιας υπέροχης μελωδίας από τις πάμπολλες που προσφέρουν αυτά τα γερμανάκια. Και, αν και θεοσκότεινο, το “The Painstream” είναι διασκεδαστικότατο. Το απήλαυσα πραγματικά, το θεωρώ από τα καλύτερα δείγματα μουσικής που άκουσα αυτή τη χρονιά και φυσικά στο προτείνω με κλειστά μάτια, ότι “λόξα” και να έχεις στις προτιμήσεις σου.
Υπόκλισις – Αυλαία.
Υ.Γ. (Κύριε Αρχισυντάκτα, ενθουσιάστηκα… Να βάλω βαθμό; Φχαριστώ… 9 /10)
974 
