Τρίτος full length δίσκος για τους Γερμανούς blacksters και αν το πάνε έτσι θα περιμένουμε τον επόμενο γύρω στο 2020, μιας και κάθε τους κυκλοφορία, αν εξαιρέσουμε το demo τους το 1996, τους παίρνει 7 ολόκληρα χρονάκια. Μάλλον για χρόνια γάμου το πάνε και όχι δισκογραφίας αλλά τέλοσπάντων.
Να σας πω την αλήθεια μετά το “Under Pitch Black Skies” του 2006 περίμενα να βγάλουν κάτι καλό μιας και ο εν λόγω δίσκος με είχε αφήσει αρκετά ικανοποιημένο (για το debut album τους του 1999 δεν έχω να πω και πολλά μιας και το “Call the Storm” δεν μου είχε κάνει ούτε ζέστη ούτε κρύο), αλλά να σας πω και την μαύρη μου αλήθεια από το 2008 και μετά είχα ξεχάσει πως υπάρχουν αυτοί εδώ οπότε και δεν περίμενα και κάτι καινούργιο (τι θα γίνει ρε παλικάρια; Να περιμένω το 2020 για νέο δίσκο ή να σας ξεχάσω πάλι;).
Αφήνω τον κλασικό μονόλογο μου περί μουσικής ιδιοτροπίας ή δεν ξέρω κι εγώ πως αλλιώς να το αποκαλέσω όλο αυτό και περνάω στα του δίσκου. Ένα ένα, σιγά σιγά και με την δέουσα σειρά θα αρχίσω να ξετυλίγω το νήμα που λέγεται “Desoriented”.
Καταρχήν να πω πως έμεινα αρκετά ικανοποιημένος με τα 10 κομμάτια του δίσκου και τη συνολική τους διάρκεια (57 λεπτά είναι αυτά, δεν περνάνε απαρατήρητα), μιας και είχα σκυλοβαρεθεί τον τελευταίο καιρό να πέφτουν στα χέρια μου δίσκοι με 126 κομμάτια συνολικής διάρκειας 40 λεπτών, οπότε το πρώτο θετικό ήρθε… Κατά δεύτερον η παραγωγή. Καθαρή, μεστή, κρυστάλλινη σε σημεία και γενικά όπως πρέπει να είναι οι παραγωγές κατά την ταπεινή άποψη μου σε αυτό το είδος. Κατά τρίτον το εικαστικό του όλου πράγματος… Αν εξαιρέσουμε το ότι μου βγήκαν λίγο τα μάτια για να διαβάσω στίχους και γενικά το βιβλιαράκι (ίσως βέβαια να φταίει και ότι γέρασα οπότε πρεσβυωπίες κτλ καταλαβαίνετε), κατά τα υπόλοιπα το συνολικό layout με αφήνει απολύτως ικανοποιημένο.
Πάμε στα μουσικά τώρα μιας και εκεί είναι το μεγάλο ζουμί. Πρώτα από όλα τους Desolation δεν τους λες με την γνωστή σε όλους τους blackάδες έννοια. Πολλά συμφωνικά σημεία, αρκετά deathίζοντα στοιχεία και γενικά πολλά πράγματα της black metal σημερινής σκηνής χωρίς αυτό να είναι απολύτως κακό. Μουσικά πάντως φέρνουν στο νου πολλά συγκροτήματα της σκηνής πράγμα που δεν θα χαλάσει τους οπαδούς του είδους (μην περιμένετε πάντως πρωτοποριακά πράγματα γιατί χάσατε).
Όπως είπα και στην αρχή ο δίσκος αποτελείται από 10 κομμάτια με τίτλους που κυμαίνονται από την αγγλική μέχρι την γαλλική και την γερμανική (άλλη μόδα και αυτό ρε παιδάκι μου… κάντε κάτι ολόκληρο και ας ξενίσει… μισό εδώ μισό εκεί, τέλοσπάντων). Δεν θα ήθελα να καταπιαστώ με κάθε κομμάτι ξεχωριστά γιατί θα μου έπαιρνε 3-4 σελίδες οπότε δεν νομίζω να καθόταν και κανείς να διάβαζε την κριτική. Σαν σύνολο πάντως δεν θα χαλάσει τους fans του είδους στα σίγουρα, χωρίς να πρόκειται για την δισκάρα της χρονιάς αλλά ούτε και για έναν άσχημο δίσκο.
Εν κατακλείδι λοιπόν προτείνω σε όσους απλά κάνουν συλλογή (αν υπάρχουν πλέον στις μέρες μας) να αποκτήσουν το εν λόγω δισκάκι. Οι υπόλοιποι απλά μπορείτε να το ακούσετε. Till next time λοιπόν εγώ λέω να το ξανακούσω 2-3 φορές για να μπορέσω να μπω λίγο πιο βαθιά στις δικές μου σκέψεις.
509 
