Τώρα εγώ τι να πω εδώ; Ή καλύτερα τι να πρωτοπώ; Αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω στον κόσμο που δεν ξέρει τον mr Sammy “The Red Rocker” Hagar μάλλον πρέπει ή να αρχίσει πάλι από τα βασικά αυτής εδώ της μουσικής ή να το γυρίσει σε κάποιο άλλο είδος που δεν έχει καθόλου μα καθόλου σημασία η ιστορικότητα και η καταγεγραμμένη ιστορία ενός καλλιτέχνη καθώς και όσα έχει αφήσει σαν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Όταν μου ήρθε ο δίσκος του Sammy για κριτική η αλήθεια είναι πως έκανα 2 φορές restart στο mail μου για να δω αν ονειρεύομαι (όνειρο ζω μην με ξυπνάτε λέμε). Και ευτυχώς δεν ονειρευόμουνα. Ο κύριος που αντικατέστησε τον David Lee Roth στους Van Halen το 1985 και που έχει να επιδείξει ένα σωρό πράγματα από το 1970 που ξεκίνησε την καριέρα του μέχρι και σήμερα, έβγαλε καινούργιο album! Αυτό είναι η είδηση από μόνη της και όπως καταλαβαίνετε δεν θα ασχοληθώ πολύ με τα αγαπημένα μου στην παραγωγή και το εικαστικό μέρος γιατί εδώ μιλάμε για ΙΣΤΟΡΙΑ και θα περάσω μόνο μα μόνο στα μουσικά!
Δέκα ολοκαίνουργια κομμάτια (ακόμα και οι 2 διασκευές που υπάρχουν εδώ μέσα αν δεν τις ξέρεις είναι σαν να ακούς καινούργιο κομμάτι λέμε) τα οποία ταξιδεύουν τα αυτιά μου σε μουσικά ταξίδια που άλλοτε μπλέκονται με το καθαρό Rock που έχουμε συνηθίσει τον κύριο Sammy Hagar, άλλοτε φλερτάρουν με πιο country πράγματα, κάνουν ένα μικρό πέρασμα στα blues και για την “πουτανιά” θα μπορούσα κάλλιστα να πω προσθέτουν κάποιες πινελιές από πιο pop μουσικά χρώματα. Όλα αυτά δεμένα μεταξύ τους συνθέτουν ένα δίσκο ο οποίος ακούγεται όχι μόνο όλες τις ώρες ευχάριστα αλλά μπορεί πολύ εύκολα να αποτελέσει ξεχωριστά για τον καθένα σημείο αναφοράς. Εγώ κάλλιστα θα μπορούσα εκτός από τις ραδιοφωνικές λίστες μου να προσθέσω κομμάτια και στα Dj set μου αλλά επίσης ακόμα πιο εύκολα θα μπορούσα να τον βάλω σαν υποχρεωτικό μάθημα ιστορίας της αγαπημένης μας μουσικής τόσο για τους νέους όσο και για τους πιο παλιούς και ειδικότερα για όσους νομίζουν πως παίζουν fucking rock n roll εκεί έξω (και πιστέψτε με είναι πάρα πολλοί).
Για την ιστορία και μόνο θα αναφέρω πως οι δύο διασκευές που υπάρχουν εδώ μέσα είναι η πρώτη στο “Personal Jesus” των Depeche Mode και η δεύτερη στο “Ramblin’ Gamblin’ Man” του υπερτιτανομεγιστοτεράστιου Bob Seger. Επίσης απλά να αναφέρω κάποιες συμμετοχές στο δίσκο και αυτό μόνο και μόνο για το ιστορικό της υπόθεσης. Οι κύριοι λοιπόν με τους οποίους συνεργάστηκε σε αυτό το collaborative album του ο κύριος Sammy Hagar είναι οι Kid Rock, Nancy Wilson (Heart), Toby Keith, Taj Mahal, Ronnie Dunn (Brooks & Dunn), Michael Anthony (ex-Van Halen, Chickenfoot), Neal Schon (Journey), Chad Smith & Joe Satriani (Chickenfoot) και Bill Church & Denny Carmassi (Montrose). Οπότε καταλαβαίνετε λίγο έως πολύ τι θα ακούσετε μέσα στα 47 περίπου λεπτά που θα σας ταξιδεύει μουσικά.
Εν κατακλείδι νομίζω πως ήδη έχετε καταλάβει αν ο δίσκος κρίνετε προς αγορά ή όχι αλλά για όσους δεν το κατάλαβαν από τα πιο πάνω λεγόμενα μου το μόνο που μπορώ να σας πω είναι: “Σηκωθείτε από κρεβάτια, ντιβάνια, καναπέδες, μπαούλα, κασέλες, κάσες, σκούπες, σκουπόξυλα, φέρετρα, σηκώστε και τους νεκρούς από τον τάφο αν κρίνεται αναγκαίο αλλά ΤΡΕΞΤΕ να αποκτήσετε την δισκάρα ετούτη”. Αυτά τα ολίγα από εμένα. Θα συνεχίσω να ακούω αυτή τη μουσική ακόμα και στον τάφο αν συνεχίσουν να βγαίνουν τέτοιες δισκάρες. Τα λέμε και πάλι πολύ σύντομα. Μέχρι τότε… μουσική!
620 
