Μετά από μια ακόμα κουραστική μέρα στην δουλειά, αποφασίζω να χαλαρώσω και να ασχοληθώ με την τελευταία κυκλοφορία των Γάλλων Glorior Belli. Kκάθομαι λοιπόν αναπαυτικά στον καναπέ και πατάω το play έχοντας πλήρη άγνοια του τι ακριβώς να περιμένω.
Οι Glorior Belli λοιπόν αγαπητά μου παιδιά σχηματίστηκαν στο Παρίσι το 2002 και μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 4 full length albums , αναμεσα στα οποια και η μεγαλύτερη τους ίσως “επιτυχία,” το “Manifestating The Raging Beast” του 2007, το οποίο και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές . Mε κάποιες αλλαγές στην αρχική τους σύνθεση, καθώς και στο μουσικό τους ύφος, φτάνουμε στο σήμερα και στην επίσημη κυκλοφορία του πέμπτου τους κατά σειρά δίσκου ονόματι “Gators Rumble, Chaos Unfurls”.
Με τις πρώτες νότες του “Blackpowder Roars” σκέφτομαι να παρατήσω τον καφέ , να πιάσω το ουίσκι (για τόσο μεράκλωμα λέμε) και να ατενίσω το ηλιοβασίλεμα υπό τον ίσκιο του καπέλου μου (ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν άλλωστε), αλλά δυστυχώς κατά την διάρκεια της ακρόασης ο πρότερος ενθουσιασμός μου μετατρέπεται σε πλήρη και καθολική αδιαφορία. Southern rock – black metal με sludge και doom-ιζουσες επιρροες, με το southern να υπερτερεί σαφώς σε όλο τον δίσκο, ενώ όπου υπάρχει black metal, όπως στο “I Asked For Wine, He Gave Me Blood” να είναι πιο αδιάφορο και βαρετό και από επεισόδιο της Λάμψης. Mόνο προς το τέλος του δίσκου κάτι πάει να γίνει και δεν εννοώ μονο ότι επιτέλους τελειώνει, αλλά δυστυχώς η κατάσταση δεν σώζεται ούτε απο το αργόσυρτο πίνω – για – να –ξεχνώ- τον – πόνο μου “Le Blackout Blues”, ούτε απο το ορχηστρικό “Backwoods Bayou”. Οι κυριάρχες ιδέες είναι επαναλαμβανόμενες σε σημείο που τα οποιαδήποτε καλά και αξιοσημειώτα riffs να περνάνε αυτόματα στην αφάνεια, καθιστώντας συνολικά το “Gators Rumble, Chaos Unfurls” ένα ακόμη δίσκο της κατηγόριας “τι είχαμε τι χάσαμε”.
Προτείνεται γενικά, αλλά μην περιμένετε και τίποτα σπουδαίο.
611 
