Α, πολύ μου αρέσουν σχήματα σαν τούτα εδώ τα πέντε Δανάκια. Ούτε καν είχα δει το όνομά τους ποτέ και δεν ήξερα τι να περιμένω.
Τηρώντας την συνήθεια μου, ν’ ακούω πρώτα το εκάστοτε album και μετά να κάνω τις δευτερεύουσες έρευνες περί του ποιόντος και του πρότερου (έντιμου ή μη) βίου και με ανάμικτα αισθήματα, καθάρισα το μυαλό μου για μια ακόμη αντικειμενική γνώμη…
Και ξέφυγα σου λέω φίλε… ένα εντελώς ταξιδιάρικο άκουσμα, κάτι μεταξύ avant / prog, κλασσικής μουσικής δωματίου με balkan αισθητική, μια κινηματογραφική αναπαράσταση εικόνων μεσοπολέμου, ανασφάλειας, γύμνιας και φόβου προς το αύριο, με προπολεμική συνείδηση και όλα αυτά με τη ματιά του rock. Σε μπέρδεψα ε; Αν και να το περιγράψω, είναι σαν να αποκολλάς hanzaplast από την γάμπα, ωστόσο η μουσική των Afenginn, είναι σαφέστατη.
Ένα κλαρινέτο, ένα βιολί, αρκετό πιάνο και ένα μαντολίνο (του ιθύνοντα νου και κυρίου συνθέτη Kim Nyberg), συμπλέκονται άριστα με αιθέριους, πανάλαφρους ρυθμούς που παράγουν οι Erik και Rune (μπάσο και drums αντίστοιχα) δημιουργώντας αυθεντικότατη και ευφάνταστη μουσική, με το ένα μάτι πάντα σε folklore ηχοτόπια. Οι συνθέσεις τους είναι λυρικότατες, αναφέρονται σε συναισθήματα άλλων καιρών. Οι ίδιοι ονομάζουν τη τεχνοτροπία τους ως “μπάσταρδο Ethno” και πλάκα-πλάκα, αυτή η ορολογία καλύπτει απόλυτα την πρόταση τους.
Το να σου περιγράψω τα κομμάτια ένα κι ένα, δε λέει τίποτα, είναι σαν να σου περιγράφω σκηνές από ταινία, δηλαδή μάταιος κόπος. Εντυπωσιάστηκα από την αναρχική προσέγγιση της μπάντας, με άγγιξε η υπέρμετρη νοσταλγία σε χρόνια που το μόνο που πονούσε ήταν το γόνατο επειδή έπεσα παίζοντας μπάλα, μελαγχόλησα με την εντελώς επίκαιρα αποτυπωμένη αβεβαιότητα για το μέλλον μου (νταξ και της κοπελιάς μου) και το δισκάκι μου έδωσε ένα δημιουργικότατο χρόνο ακρόασης.
Τώρα θα με ρωτήσεις που απευθύνεται. Η αλήθεια είναι ότι προτείνεται σε όλους, αλλά επειδή τ’ αυτιά του εκάστοτε ακροατή είναι μυστήρια και πολλές φορές από εξωγενείς παράγοντες υποβαλλόμενα, θα στο κάνω όσο πιο λιανά μπορώ. Αν ελκύεσαι από το post rock, από ethno παραδοσιακές μουσικές του κόσμου, από την μελαγχολία πειραματικών σχημάτων όπως In The Woods, The 3rd And The Mortal, τις χωροχρονικές αναφορές που προσέγγιζε τοιουτοτρόπως ο Mike Oldfield σε album όπως το “Killing Fields” και γενικά την μεσο- / μετά- / ψυχρό- αλλά-πάντα-πολεμική Ευρωπαϊκή ιστορία, θα σε γοητεύσει. Είναι πλήρες έργο, αυτόνομο και πολύ πλούσιο σε όσα προσφέρει. Όσο για σένα metalά μου συμπολεμιστή, μόνο καλό κάνουν στ’ αυτιά κάποια διαλείμματα σαν το “Lux”. Πάρε το κονιάκ σου ένα κρύο βράδυ που η διάθεση σου είναι τουλάχιστον ασαφής, πάτα το play και δοκίμασε… Στην τελική και να κοιμηθείς, τι έγινε; Βράδυ είναι. Αλλά κάτι μου λέει ότι θα σε ανησυχήσει. Και θα ξέρεις το γιατί. Το ζεις έτσι κι αλλιώς.
Η μπάντα παρεμπιπτόντως έχει άλλα τέσσερα albums, τα οποία θα αναζητηθούν. Πάρα πολύ καλό, σας ευχαριστώ Κύριε Υπεύθυνε Ύλης.
997 
