Κατασυγκινημένος. “Last day Of School”, instrumental, γεννημένο στο μυαλό του Κυρίου Tom Scholz, ιδρυτή, κιθαρίστα, συνθέτη και σημαίας των Boston. Της θρυλικής αυτής hard rock (poser είναι η κεφάλα σου) μπάντας που με τα δύο single του ομώνυμου ντεμπούτου τους “More Than A Feeling” και “Peace of Mind”, είχαν διαλύσει τα charts σε Αμερική και Ευρώπη, πίσω στο 1976.
Το να προσπαθήσω να σου εξηγήσω την συνδρομή των Boston στην Τέχνη, μου είναι πανεύκολο. Δεν χρειάζεται να σου δώσω σαθρά επιχειρήματα, για δίσκους – σταθμούς όπως τα “Boston”, “Don’t Look Back”, “Third Stage”, “Walk On” και την τελευταία τους αριστουργηματική δουλειά, το “Corporate America”. Παρ’ τα απλώς και άκουσε τα. Μιλάμε για group – μουσικό είδος από μόνο του, που επηρέασε το 90% του ’80’s US hard rock και των όποιων metal συνεπειών του, με τα καταπληκτικά και ευφάνταστα sing-a-long refrain, τα ολογραφικώς ομιλούντα solo των Scholz / Gudreau / Pihl και το πολυπλατινένιο ταλέντο τους στην τραγουδοποιία.
Σχεδόν 11 χρόνια μετά, αυτοί οι υπηρέτες τις μουσικής, επανέρχονται με μια ακόμη μεγαλειώδη ανθολογία μουσικής, με ένα album που αποτελεί ορισμό του μελωδικού hard rock, που τιμά τα παντελόνια των δημιουργών του και σου εμπνέει περηφάνια που είσαι ακόλουθος αυτής της συναρπαστικής μορφής έκφρασης. Συνολικά 13 ύμνοι (στην πλήρη έκδοση του album υπάρχουν 2 bonus tracks), από τους οποίους οι 3 είναι remastered εκδόσεις τραγουδιών από το “Corporate America”, αυτής της καταπληκτικής τελευταίας δουλειάς του 2002.
Τα τραγούδια είναι ένα προς ένα, αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε hit, με την καλύτερη έννοια του όρου, γιατί αποτελεί μνεία και όχι αγοραστική αξία. Η συνταγή των Boston παραμένει η ίδια. Μελωδικότατα τραγούδια, μπαλάντες με δύναμη και πάθος, εξαιρετικό παίξιμο από όλους τους συντελεστές και καταπληκτικές οι επιλογές των ανθρώπων πίσω από τα μικρόφωνα.
Πραγματικοί ενσαρκωτές οραμάτων, με πρώτο και καλύτερο τον αυτόχειρα Brad Delp (αυτό θα πει απώλεια για τον χώρο του Πολιτισμού, όχι οι “ουδέν απατηλότερον των επικηδείων επιγραμμάτων” που κηδεύονται “δημοσία δαπάνη”), του οποίου η φωνή στολίζει τα “Didn’ t Mean To Fall In Love”, “Someone 2.0” (από το “Corporate America”), στο “Te Quiero Mia” (bonus) και στο “Sail Away”, στο οποίο μοιράζεται τους στίχους με την εξαιρετική μπασίστρια Kimberley Dahme, η οποία διαθέτει μια τεράστια φωνή που την ξεδιπλώνει, αφήνοντας σε με εξάρθρωση σιαγόνας στο “If You Were In Love”, μια βασισμένη στο πιάνο μπαλαντάρα, από τα τραγούδια που σου μένουν στο μυαλό για μιά ζωή ενώ το εναρκτήριο “Heaven On Earth”, τραγουδισμένο από τους David Victor και Louis St. August, δίνει με σαφήνεια το κλίμα και την ατμόσφαιρα του δίσκου.
Με μια από τις πιο βελούδινες φωνές που έχω ακούσει τα τελευταία 10 χρόνια, ο Tommy DeCarlo, ένας τυπάκος ο οποίος αγάπησε την μπάντα παθολογικά ως οπαδός, πόνεσε πραγματικά από την επιλογή του Delp να εγκαταλείψει αυτόν τον γαμώκοσμο, έστυψε το ταλέντο του και αφού έγραψε ένα τραγούδι tribute προς τον μέντορά του, προσεγγίστηκε από τον Scholz ως lead τραγουδιστής των Boston. Στα βήματα του λοιπόν, οι καθηλωτικές ερμηνείες στα “The Way You Look Tonight” (τι να πω, την πρώτη φορά έμεινα άφωνος, τόσο που κόντεψε να γκρεμίσει τον #1 lifetime song από την συνείδηση μου, το “I Had A Good Time”), άλλη μια εξαιρετική piano σύνθεση που αν είχε βγει πριν 30 χρόνια, θα ήταν επί σειρά ετών #1 στα Charts, τρομερές οι συμπράξεις του με τον ίδιο τον Scholz και την Jude Nejmanowski στον “έρωτα με την πρώτη αυτιά” “Someday” και την Dahme στην επανεκτέλεση του τεράστιου “You Gave Up On Love” και με τρελό ενθουσιασμό στο ομώνυμο track “Life, Love & Hope”.
Καταπληκτική παραγωγή, που σε ξεγελάει στην αρχή από την βαρύτητα της και την ροπή της προς το πιο πομπώδες άκρο του ιδιώματος και φυσικά, άρτια η εκτέλεση των μουσικών, με supernova τον Εκλαμπρότατο Tom Scholz με τα πάντα θριαμβευτικά solo – σεμινάρια που παραδίδει εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Καθοδηγητής των πάντων, δίνει και εδώ το προσωπικό του στίγμα με το instrumental που ξεκίνησα την ακρόαση αυτής της δημιουργίας. Ενός δίσκου που με έκανε να δακρύσω σχεδόν σε κάθε στιγμή του από τη συγκίνηση, γιατί η μουσική που περιέχει απευθύνεται κατ’ ευθείαν στην καρδιά, ότι είδους ακροατής και να είσαι.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, άλλο ένα κόσμημα πήρε τη θέση που του αξίζει στην προσωπική και βιωματική μου playlist, εννοείται ότι το album θα το λιώσω μέχρι να φτάσω στα βαθιά γεράματα αν δεν προλάβει να με πεθάνει το μανάρι μου νωρίτερα και φυσικά νιώθω για άλλη μια φορά υπερήφανος και πολύ ευγνώμων στον Κύριο εκεί ψηλά, που μου έδωσε την ευκαιρία να συναντηθώ με το Rock σ’ αυτή τη ζωή. Και 6,023*10^23 ευχαριστώ στον Συνσυντάκτερ Νότη που μου έκανε την τιμή να μου το παραχωρήσει. Χρωστάω ρε.
747 
