Η κεκτημένη ταχύτητα μερικών από εμάς στο να “δίνουν πόντους” και να “χαρίζονται” σε μπάντες επειδή προέρχονται από την Ελλάδα, με εκνευρίζει.
Άμα αξίζει κάτι βρε αδερφέ, να το παινέψεις μέχρι θανάτου… Εάν όμως δεν έχει κάτι να σου πει, πες τη γνώμη σου και άσε τις διπλωματίες. Ούτε φίλοι σου είναι, ούτε θα γίνουν!
Το one man project που ακούει στο όνομα Isospin κυκλοφορεί το δεύτερο album του και παρότι αποτελείται από ενδιαφέρουσες ιδέες και καθόλα τίμια προσέγγιση, χωλαίνει.
Το κύριο μειονέκτημα του “Deconstruction” είναι πως δεν προέρχεται από κάποιο ολοκληρωμένο σχήμα. Και εξηγούμαι: το μεγάλο προσόν μιας μπάντας είναι πως ακόμη και όταν όλα τα τραγούδια τα γράφει ένα μέλος, το τελικό αποτέλεσμα μπολιάζεται από τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων που παίζουν το κομμάτι. Εδώ οι συνθέσεις είναι ξεκάθαρα μονόπλευρες και αυτό βγαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Δεύτερο, εξίσου σημαντικό, μειονέκτημα η παραγωγή. Τέτοιο ήχο δε μπορώ να δεχτώ, εκτός και εάν μιλάμε για demo (που δε μιλάμε). Τα φωνητικά πολύ μπροστά, οι κιθάρες απόμακρες, τα drums μέσω PC, ενώ η όλη αύρα θυμίζει σπιτική παραγωγή. Λες και ακούω δουλειά αρχών του ’90… Η μόνη διαφορά είναι πως η προφορά δεν είναι “ελληνική” (ναι, θετικό είναι αυτό).
Το λυπηρό με το “Deconstruction” είναι πως εμπεριέχει κομμάτια που αν είχαν αποδοθεί αρτιότερα στον τομέα της παραγωγής και της σύνθεσης, θα έχαιραν πληθώρας κολακευτικών σχολίων. Πχ το “Legionnaire” αποτελεί δείγμα του ότι ο ιθύνον νους, Ηλίας Παπαδόπουλος, δεν κάνει την “πλάκα” του, και έχει κάτι να πει (μουσικά πάντα). Ίσως όμως το ότι αφιερώνεται τόσο πολύ στο όλο project, δεν τον αφήνει να έχει μια πιο σφαιρική ματιά.
Μπορεί τα “The Fallen Grey”, “Observer” και το προαναφερθέν “Legionnaire” να παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά ακόμη και έτσι, αποτελούν έναν φτωχό συγγενή αυτού που θα μπορούσαν πραγματικά να είναι.
Καλό το μεράκι, καλή η πρόθεση, αλλά δεν αρκούν…
604 
