Στη μάπα punk/ hardcore από αυτά εδώ τα πέντε καναδάκια, τα οποία μετά από ένα self financed EP τεσσάρων τραγουδιών, κυκλοφορούν μέσω της Candlelight το ντεμπούτο τους με τον εύγλωττο τίτλο “Disgust”.
Βέβαια, σύμφωνα με την τάση των καιρών, παρεισφρύουν εδώ κι εκεί death metal στιγμές, the Obituary ή και Napalm death way, πράγμα καθόλου ενοχλητικό μιας και συχνότατα το ύφος αυτό είχε από πάντα πολλά αλισβερίσια με την “κακοτεχνία” του hardcore, όπως και πάμπολλες είναι οι επιρροές από post metal καταστάσεις και δη μπάντες όπως Cult of Luna και κυρίως Neurosis. Επιθετικό album στο σύνολο του, με ελάχιστες ήσυχες στιγμές. Αρκετά καλές λαμαρινιές από τους έγχορδους στο πνεύμα των Neurosis που ανέφερα παραπάνω και δυνατά τύμπανα, ενώ κυρίαρχο στοιχείο είναι το ξέσκισμα του λαρυγγιού του τραγουδιστή τους που ουρλιάζει σε υστερικά επίπεδα από την αρχή μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Μέσα στο γενικό ξυλοφόρτωμα, ανάμεσα στα δέκα, ανώτερης διάρκειας τριών λεπτών, τραγούδια, ξεχώρισα το εναρκτήριο “Battlefields”, το “Hellhounds”, το πολύ καλό “Divided, United” που έχει ψήγματα αντρίκιου θυμού και όχι αόριστης καταστροφής και το doom διαμαντάκι, “Abomination”. Η παραγωγή είναι πριμαριστή και φασαριόζικη, όπως θα ήταν αναμενόμενο, παραπέμποντας σε ήχους που θα συναντούσες σε δουλειές του Jello Biafra ή ακόμη και των φασαριόζικων στιγμών των Body Count.
Αν γουστάρεις αγνό θυμό, τσαμπουκά και η ψυχή σου ανήκει στο δρόμο, με τα πακέτα σκεπτόμενης θλίψης να καθορίζουν την ημέρα σου και κεφάρεις χουλιγκανισμούς, τσίμπα το. Θα εκτονωθείς και θα περάσεις καλά. Οι υπόλοιποι, αν αντέχετε τις φωνές, ρίξτε του μια αυτιά… Ελπιδοφόρο για το είδος του.
573 
