Ντεμπούτο album για αυτό το σεξτέτο εξ Ιταλίας κινούμενο στα μάλλον τετριμμένα πλέον ύδατα του συμφωνικού power metal με λίγα ψήγματα prog. Άρτια παιγμένη νεοκλασσική μουσική, πατά και με τα δυο της πόδια στην μεθοδολογία των Rhapsody Of Fire ή των προσωπικών δίσκων του Luca Turilli.
Φανταστικές ηρωικές ιστορίες, παραμυθάκια με θετικό μήνυμα για δράκους και πριγκίπισσες, πολύ δύσκολα μουσικά μέρη, άριστοι οργανοπαίχτες όλοι τους, ψηλά και ταιριαστά τα φωνητικά, αλλά…
Και εξηγώ αυτό το “αλλά”. Αναφέρομαι στις συνθέσεις. Πολύ δύσκολα θα σου μείνει κάτι στο μυαλό από τις αλλεπάλληλες στρώσεις των riff και τον solo. Mid tempo κατά κύριο λόγο, με μια – δυο speedαριστές στιγμές (πράγμα παράξενο, γιατί αυτά τα σημεία είναι και η πιο ενδιαφέρουσα πλευρά τους, πολύ προσεγμένα και με ουσία), ενώ δεν υπάρχει το “μεγάλο” τραγούδι που θα σε ξετρελάνει. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιδέες σε όλα τα κομμάτια, αλλά στην τελική αποτίμηση αυτό που μένει, είναι ένας δίσκος σημείων, με πολύ καλές στιγμές να αναδύονται μέσα στη γενική αδιαφορία.
Να μην παρεξηγηθώ. Ο δίσκος δεν είναι κακός. Κάποιος που του αρέσει το πάντρεμα μεταξύ metal και κλασσικής μουσικής (και είμαι ένας από αυτούς), ίσως το βρει και συμπαθητικό, αλλά ακόμη και γι’ αυτόν, αυτή είναι και η μέγιστη αξία που θα του προσδώσει. Μου άρεσαν τα “King Of North”, το “Where Heroes Die” στο οποίο συμμετέχει φωνητικώς ο τεράστιος (είναι ρε παιδιά, μην κοιτάτε πως βγάζει το ψωμί του ο άνθρωπος) Fabio Leone (Rhapsody Of Fire, Vision Divine, Hollow Haze και καμιά πενηνταριά ακόμη συμμετοχές…), το “Falsi Dei” με τον έτερο guest Giuseppe Cialone (Rosae Crucis) στα φωνητικά και τραγουδισμένο στη μητρική τους γλώσσα, ενώσυμπαθητικό το “My Lord”, μια αρκετά καλή piano based σύνθεση. Από εκεί και πέρα, όπως είπα παραπάνω, το υλικό είναι πάνω από το μέτριο σίγουρα, αλλά με μεγάλες κοιλιές και επαναλαμβάνω, όχι εκτελεστικά γιατί σ’ αυτόν τον τομέα και μόνο ότι επέλεξαν ένα τόσο δύσκολο μουσικά ύφος, είναι κατανοητό το επίπεδο ικανότητας εφαρμογής των ιδεών τους.
Υποθέτω πως σαν πρώτη προσπάθεια, είναι αναμενόμενο το άγχος μιας εκρηκτικής δημιουργίας που φιλοδοξεί να προκαλέσει την προσοχή των ενδιαφερομένων. Δικαιούνται να φιλοδοξούν και υποθέτω στην επόμενη δουλειά τους, θα έχουν αποφύγει τις παγίδες στις οποίες κάπου κόλλησε το “Arcanum Gloriae”. Όσοι πάλι, δηλώνετε “φαντασιακοί” και ορκισμένοι φίλοι των συμφωνικών επιμειξιών, το αγαπημένο σας παιχνίδι ήταν τα “Κάστρα και Πολιορκητές” και καυλώνετε με τα μπράτσα του Elric και του Conan… εδώ είσαστε …
600 
