Ένα μουσικό project βασισμένο στο Έπος του Γιλγαμές και 2η φορά συνεργασίας της σύγχρονης μουσικού, Éva Polgár και του εννοιολογικού ζωγράφου, Sándor Vály.
Η εκκεντρικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Προσεγγίζουν από μια καθαρά μινιμαλιστική οπτική γωνία το θέμα τους με μέσο την ελεύθερη έκφραση (μου φαίνεται), αλλά όχι και αποκλειστικά. Εμπειρικά ή έστω και με απλή *λογική* ξεχωρίζεις εύκολα αν πίσω από ένα έργο το οποίο στάζει μοντερνισμό υπάρχει τελικά γνωσιολογικό υπόβαθρο ή όχι. Προσέξτε όμως, μην βιαστείτε, συνήθως τα φαινόμενα μπορούν να γίνουν οι χειρότερες παγίδες ζάλης. Η μαγκιά είναι να τα συνδυάζεις και τα δύο και να μπορείς να το προβάλλεις στην έμπνευσή σου ή έστω να το κάνεις να φαίνεται so…!
Στην περίπτωση του “Giglamesh” και τα συνδυάζουν και κυρίως φαίνεται, όποτε πάει αυτό. Δεν είναι ένα μουσικό album με 2 hit που θα τα ακούσεις έξω, δεν είναι καν ένα album που θα το παίξεις το απόγευμα όσο πίνεις καφέ και κάνεις *scroll down* στα πάντα, γι’ αυτό ξεγράψτε αυτήν σας την εντύπωση, πολύ απλά καμία σχέση. Φανταστείτε την ενορχήστρωση μιας εναλλακτικής (ή και όχι) θεατρικής παράστασης και είστε μέσα. Τουλάχιστον εμένα αυτή την εικόνα μου μεταφέρει και δεν λείπει και κανένα κομμάτι στο *παζλ*.
Η εκφραστικότητα είναι ειλικρινής και αγνή, μελαγχολική και έντονη, αλλά δεν θα έλεγα ελεύθερη, γιατί ακτινοβολεί ένταση σε επίπεδο ημικρανίας-Κυριακή-μεσημέρι. Δεν είναι ευχάριστο για έναν χαλαρό εγκέφαλο (ούτε για έναν ηλίθιο εγκέφαλο…), ακολουθεί ένα σημαντικό και επικό ποίημα για την ιστορία του κόσμου μας και δεν θα έλεγα ότι μπορεί να το παρακολουθήσει ή να το *απολαύσει* εύκολα κάποιος, ο οποίος δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται, δεν θα το *νιώσει* για να σχηματίσει καθαρή εικόνα ή να λάβει καθαρό συναίσθημα.
Έχουμε λοιπόν ένα έργο εκκεντρικό, εκφραστικό, στοχαστικό, σύγχρονο και έντονο ( με την καλή έννοια ή με την κακή δεν θα το κρίνω, είναι υποκειμενικό) και θέλει κάτι να πει χωρίς απλά να υπάρχει. Ενωθείτε περίεργοι κουλτουριάρηδες (και *ψευτό-*), προλάβετε να το μοστράρετε πρώτοι στο υπόλοιπο κοπάδι μετά το αποχαυνωτικό βράδυ από το wine bar στέκι σας (..ε μην.. τα λέω με αγάπη και στοργή πάντα… επειδή σας αΓΚαπώ..).
749 
