Και εκεί που ακούς το εξαιρετικό, εναρκτήριο, “Sorathick Pentecost” με τη γαμάτη riffάρα, συνειδητοποιείς με το πέρας των υπόλοιπων κομματιών πως το “Temple Under Hell” είναι γεμάτο από κλισέ και ιδέες που έχεις ξανακούσει.
Να με συμπαθάτε, τα αγαπώ κάποια κλισέ, αλλά όταν μου ξεκινάς θριαμβευτικά, περιμένω και την ανάλογη συνέχεια! Όχι “μια από τα ίδια”. Μπορεί να είναι όλα άρτια αποδοσμένα, με τη σωστή παραγωγή, αλλά κάτσε και γράψε βρε αδερφέ κάποιο εξίσου καλό riff με το αρχικό και μην επαναπαύεσαι στο τρίπτυχο βοθρίλα, ρυθμικούλια, δικασίλα. Θέλει και λίγο έμπνευση η όλη υπόθεση. Τα έχουμε ξαναπεί, στο black metal πλέον, οφείλεις να έχεις να δώσεις κάτι, όχι απλά να κοπανάς.
Μπορεί το “Temple Under Hell” να είναι σαφώς ανώτερο από το ντεμπούτο “Night’s Black Angel”, αλλά οι Erebus Enthroned έχουν δρόμο ακόμα. Το μειονέκτημα δεν είναι στην απόδοση. Μια χαρά ακούγεται το νέο album, απλά αν εξαιρέσουμε το “Sorathick Pentecost”, δε βρίσκω το λόγο γιατί να μην ακούσω κάποιο άλλο από τα μυριάδες σχήματα του είδους.
Καλή προσπάθεια (κλαπ κλαπ), αλλά δεν αρκεί θαρρώ.
507 
