Σύμφωνα με τη Σκανδιναβική μυθολογία, ο Aurvandil ήταν ένας γίγαντας, σύζυγος της μάγισσας Groa, του οποίου το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού έγινε αστέρι, όταν αυτό πάγωσε την ώρα που ο Thor τον μετέφερε περνώντας από τα παγωμένα ποτάμια του Elivagar. Ο Thor (ο μπαγάσας) πήρε πρωτοβουλία και έσπασε το (πλέον άχρηστο) δάχτυλο και το έστειλε στον ουρανό.
Δε νιώθετε πιο πλήρεις ύστερα από αυτήν την πληροφορία; Εγώ πάντως όχι…
Τέλος πάντων, Aurvandil είναι και το ψευδώνυμου ενός γάλλου blackμεταλλά, ο οποίος κυκλοφορεί το δεύτερο album του. Ο ίδιος παίζει όλες τις κιθάρες και τραγουδάει (σχετικό αυτό), και έχει τον Fog ως τυμπανοκρούστη, ο οποίος αντικατέστησε τον Wiedergaenger (πολύ γελάω με τα ονόματα).
Τέσσερα μακροσκελή τραγούδια αρχέγονου black metal τα οποία διαθέτουν κακή παραγωγή (ουδεμία έκπληξη εδώ) και ήδη δοκιμασμένες συνταγές. Αυτό που σώνει το “Thrones” από τον Καιάδα είναι το ότι η απόκοσμη σαπίλα που αναδεικνύουν οι συνθέσεις του λειτουργεί καλά για το είδος. Ειδικά οι κιθαριστικές εισαγωγές και τα ιντερλούδια δημιουργούν μια ωραία ατμόσφαιρα, η οποία οδηγεί ομαλά στην έξαρση της δίκασης, των καταιγιστικών riff και των άναρθρων κραυγών του Aurvandil.
Αν δηλώνεις λάτρης του καθαρόαιμου black metal, σίγουρα θα γουστάρεις. Αλλιώς, προσπέρνα με ελαφρά…
576 
