Σύμφωνα με την νεότερη Φινλανδική παράδοση, κατά τα μέσα του 19ου αιώνα περίπου, συνέβησαν πολλά περίεργα στους τοπικούς κληρικούς κύκλους.
Συγκεκριμένα, αναπτύχθηκε μια αίρεση από μια μερίδα ιερωμένων μέσα στους κόλπους της επίσημης Εκκλησίας, που δρούσε υπογείως, με αποκρυφιστικές μεθόδους και άλλες αποτρόπαιες δραστηριότητες προς αθώα θρησκευόμενα θύματα, χωρίς ακόμη να εξιχνιαστούν τα κίνητρα αυτού του φαινομένου.
Αυτή τη θεματολογία διάλεξαν οι Vainaja, μια νεοσύστατη τριμελής μπάντα, για να ντύσουν στιχουργικά το concept τους. Η μουσική τους είναι σχετικά σαφές doom/ death metal, επηρεασμένο κυρίως από τις ακρογωνιαίες δουλειές των Cathedral και των Candlemass των αρχών των 90’s, στην πλειοψηφία του αργό με διάσπαρτα heavy και blast death metal στοιχεία, growl, θηριώδη φωνητικά και αρκετά καλό ήχο.
Το αποτέλεσμα είναι αξιόλογο. Οι Vainaja καταφέρνουν να μεταδώσουν ένα αρκετά ψυχοπλακωτικό συναίσθημα και σίγουρα κομμάτια όπως το ατμοσφαιρικό intro “Lankeemus”, το “Vaaran Ristin Valtakunta”, το επιλογικό “Kadotettu” ή το Autopsy-ικό “Kahleiden Kantaja” επιβεβαιώνουν τούτη τη θεώρηση. Από την άλλη υπάρχουν πολλές “ψυχεδελικές”, soundtrackικές σφήνες (“Henkikaste”, “Viimeinen Tuomio”) που δείχνουν και μια λίγο πιο προοδευτική διάθεση.
Για παρθενική δουλειά και στο ύφος που κινούνται, το “Kadotetut” είναι ένα αρκετά καλό δισκάκι. Καλό υλικό, δεν θα σε ξενίσει, στα πλαίσια του αργόσυρτου funeral doom, έχει αρκετή ποικιλία και προσωπικότητα και είναι ωμό και βάναυσο. Αν είσαι φίλος του doom metal τρόμου, όρμα άφοβα, δεν θα σε χαλάσει. Αν δεν είσαι, δεν νομίζω οι Vainaja να σου αλλάξουν την άποψη, έτσι κι αλλιώς. Α και κάτι άλλο… τι κωλογλώσσα που έχουν ρε παιδί μου αυτοί οι Φινλανδοί. Γίνεται μετά να μην είναι θκατόψυχοι;
626 
