Για όποιον δεν τον ξέρει (λίγοι μουσικόφιλοι δεν έχουν ακούσει το όνομα του), ο John Frusciante ήταν κιθαρίστας του εμπορικού σχήματος των Red Hot Chili Peppers.
Έχοντας δώσει πόνο τον καιρό που οι Peppers άλλαζαν ήχο με τα “Mother’s Milk” και “Blood Sugar Sex Magik” και φεύγοντας και επιστρέφοντας ξανά στα “πιπέρια” λόγω εθισμού του στα ναρκωτικά, έδωσε στον κόσμο και μια ντουζίνα solo albums, με το δωδέκατο να λέγεται “Enclosure” και να είναι το θέμα τούτου του κειμένου.
H τρέλα αυτού του ιδιαίτερου μουσικού φαίνεται στο ορχηστρικό “Shining Desert” στην αρχή και στη συνέχεια κορυφώνεται στο εκπληκτικό “Sleep”, που έχει και φωνητικά.
Κάποτε να ακούγεται σαν μια οργισμένη επιστροφή του Phil Collins στο studio του Peter Gabriel και άλλοτε πιο επιθετικά rock, η παράνοια του εγκέφαλου του αποτυπώνεται με ευθύ τρόπο σε αυτό εδώ τον τρόπο.
Αν τα samples σε κουράζουν και τα θεωρείς παράταιρα, αν δεν έχει υπομονή για Jazz προοδευτικότητα και Nine Inch Nails ηχοτόπια, τότε συνέχισε να ακούς Rock Fm γιατί εκεί δεν θα παίξει ποτέ αυτό το αριστούργημα.
Το “Run” βγάζει τόσο πόνο και τόση αγάπη ταυτόχρονα και με κάνει να ανατριχιάζω και να καλωσορίζω με ευλάβεια την προσέγγιση του καλλιτέχνη στο trip-hop και θέλω να αφιερώσω το πανέμορφο “Stage”.
Το album αυτό είναι ένα αρκετά δύσκολο για το αυτί άκουσμα, δεν είναι αριστούργημα αλλά είναι πολύ έξυπνο δομικά, αν και σίγουρα θα ξενίσει κάποιους που περιμένουν επιτέλους να ακούσουν τις κιθαριές του.
Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου και θα πουν ότι είναι ένα σκουπίδι, όμως θα το ρισκάρω, γιατί μου άρεσε πραγματικά.
Διαβάστε προσεκτικά για να μη λέτε πως δεν έχω ήδη προειδοποιήσει κάποιους από εσάς!
681 
