Μην επαναλαμβανόμαστε… Ο Tobias Sammet είναι ιδιοφυής, καλλιτεχνάρα και δουλευταράς…
Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το ότι οι Edguy βρίσκονται εδώ και αρκετά χρόνια σε μια πτωτική πορεία, ή το ότι οι Avanstasia παρουσιάστηκαν πέρυσι παντελώς προβλέψιμοι και συνεπώς ολίγον τι αδιάφοροι…
Η νέα δουλειά των Edguy δε θα δώσει στον ακροατή τον power δίσκο που προσδοκά με λαχτάρα και αναζητά από το εν λόγω σχήμα εδώ και μια δεκαετία…
Καλύτερο από το προ τριετίας “Age of the Joker”, που δικαίως πέρασε απαρατήρητο, αλλά με την ίδια συνταγή και ενδεχομένως με την ίδια κατάληξη στο πέρας του χρόνου. Δεν ξέρω αν φταίει η ανάλωση του Sammet σε συνεχείς κυκλοφορίες και σε μεγαλεπήβολα project, αλλά η υπερπροσπάθεια που καταβάλει προκειμένου να παράγει εύπεπτα mid tempo (κυρίως) κομμάτια με sing-a-long refrain είναι εμφανής, επιβεβαιώνοντας πως ο αυθορμητισμός και η καυλάντα του παρελθόντος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Μια μωρέ, προφανώς άρεσαν και σε μένα διάφορες στιγμές (μεταξύ τους και η διασκευή στο “Rock Me Amadeus” του Falco), ενώ σα σύνολο το album ακούγεται ευχάριστα. Όταν όμως έχεις να κάνεις με έναν καλλιτέχνη σαν τον Sammet, περιμένεις κάτι παραπάνω από ένα διασκεδαστικό cdάκι, που απλά σε κάνει να λησμονείς ακόμη περισσότερο την περίοδο ’97-’04.
Και θα μου πεις φίλτατε αναγνώστη, “καλά ρε παπάρα, περιμένεις από τους Edguy να σε εντυπωσιάσουν εν έτει 2014;”… Και εν μέρει, θα έχεις δίκιο! Από την άλλη όμως βαρέθηκα να με επισκέπτονται φαντάσματα του παρελθόντος και να μου πλασάρουν δίσκους επιπέδου “ναι μεν, αλλά…”!
Φέρτε μου πίσω τους Edguy που αγάπησα!
769 
