One, two, three, four, five, six, seven… Όπως φωνάζει ωρυόμενος ο Flegias με την έναρξη του δίσκου προϊδεάζοντάς μας για την συνέχεια.
Μία συνέχεια της οποίας η μόνη αμαρτία είναι ότι δεν διαρκεί περισσότερο. Γιατί η μισή ώρα κοπανήματος που προσφέρει το “The 7 Deadly Sins” (40 λεπτά μαζί με τις δύο επανεκτελέσεις) μόνο αρκετή δεν είναι.
Οι Necrodeath, παλιές, αν και όχι τόσο γνωστές θα έλεγα, καραβάνες του black/ death/ thrash metal ήχου, καταπιάνονται από μία εύκολη και αρκετά κοινότυπη ιδέα (αυτή των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων) και δημιουργούν ένα δίσκο σκέτη οργή. Σαν οπαδός κυρίως της πρώιμης περιόδου τους μπορώ να πώ με σιγουριά ότι οι Ιταλοί μάστορες επέστρεψαν. Ότι αγάπησες σε αυτούς είναι εδώ. Οι τσίτες, η πώρωση,τα τεράστια refrain, ο thrash όλεθρος, τα ξεχωριστά black metal riffs… Τα πάντα. Και ίσως και κάτι παραπάνω. Όπως η χρήση για πρώτη φορά στην καριέρα τους, της μητρικής τους γλώσσας σε συνδυασμό με τα καθιερωμένα αγγλικά και ακόμα και ορισμένα λατινικά.
Όταν το άλμπουμ έχει ήδη χαρακτηριστεί σαν το προσωπικό τους “Reign in Blood” οτιδήποτε άλλο ειπωθεί νομίζω περισσεύει. Προσβλητικό; Ακούστε το πρώτα και μετά το συζητάμε.
Τέλος, να μην ξεχάσω να αναφέρω τις δύο επιτυχημένες επανεκτελέσεις των κλασσικών “Thanatoid” και “Graveyard of the Innocents” από τα “Fragments of Insanity” και “Into the Macabre” αντίστοιχα και φυσικά να δώσω τα εύσημα μου για την επιλογή της κυρίας Mila Ramos που κοσμεί το εξώφυλλο, η οποία αντιπροσωπεύει πολλές αμαρτίες.
7 κομματάρες. 7 ωδές στην αμαρτία. Για να δούμε λοιπόν ποιός μπορεί να αντισταθεί.
607 
