Δεν ξέρω αν είναι side project μελών των progressiveάδων DGM (Emmanuele Casali, keyboards – Andrea Arcangeli, μπάσο) και σίγουρα έχουν πολλά κοινά σημεία στο ύφος τους, αλλά απέχουν λίγο για να χαρακτηρισθούν ως alter ego τους.
Οι Noveria λοιπόν, είναι χωμένοι μεν μέσα στο prοg, εκτελεστικά όλοι τους είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε “παιχταράδες”, αλλά η μουσική τους είναι πολύ πιο φουριόζικη, προσεγγίζοντας τα τεχνικότερα άκρα του ανθεμικού power. Ως Ιταλοί, θεώρησε αυτονόητη και τη μερική χρήση από οπερατικές δομές (καθόλου ενοχλητικές, συμπλέουν τεχνοτροπικά σ’ αυτό το θέμα με τους Rapshody Of Fire, αλλά σε καμμία περίπτωση τόσο φλυαρία πάνω στο αντικείμενο), πρόσθεσε και κάποια (ελάχιστα μεν, αισθητά δε) “thrashίζοντα” ψήγματα και θα έχεις μια αρκετά ευδιάκριτη εικόνα.
Η ποικιλία ρυθμών και το πυκνό υπόβαθρο που δημιουργούν οι Arcangeli – Omar Campitelli (drums) είναι ένα πλήρες φόντο πάνω στο οποίο σπέρνουν οι Casali και Francesco Mattei (κιθάρες). Εκτυφλωτική απόδοση από τον κιθαρίστα και τον πληκτρά, παίζουν εξωφρενικά θέματα και υπάρχουν πολλές φορές που θα σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Τα φωνητικά δε του Frank Corigliano, είναι πάρα πολύ καλά, μου φέρνει στο νου τον David DeFeis (Virgin Steele) και ακούγονται δυναμικά, όσο και μελωδικά που διαπρέπουν σε μια πληθώρα όμορφων refrain.
Τα “Risen”, “Downfall” (πανέμορφο το solo του), “Ashes”, “Waste” είναι πολύ όμορφα και αντιπροσωπευτικά δείγματα τους στίγματος που θέλουν να εντυπώσουν οι Noveria. Κάτω από έναν τρομερό ήχο (από τον κιθαρίστα των DGM, Simone Mularoni ο οποίος συνδράμει με ένα solo του στο “Fallen From Grace”) και ένα όμορφο εξώφυλλο, οι Noveria έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν. Το “Risen” είναι ένας πολύ καλός δίσκος, βιρτουοζικής heavy metal μουσικής, απαιτεί βέβαια αρκετά ακούσματα για να αφομοιωθεί (όπως όλα τα “στριφνά” album), αλλά έχει καταφανείς αρετές και αξίζει οπωσδήποτε τις αυτιές του. Για τους έμπειρους θαμώνες του ύφους, αρκετά ανανεωτικό για να περάσει απαρατήρητο. Πολύ καλό ντεμπούτο.
975 
