Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα μεγάλος οπαδός των Melvins, αλλά αναγνωρίζω την αξία τους και την επίδραση τους στο σύγχρονο rock, από τους Nirvana και τους Foo Fighters έως τους Strapping Young Lad και τους Mastodon.
Ωστόσο όσο επιδραστικοί και αν είναι, τόσο ιδιόμορφος είναι ο ήχος τους και άλλο τόσο ιδιότροπος είναι ο ίδιος ο frontman τους, Buzz Osborne ή King Buzzo, όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται ο αγαπητός ψυχάκιας.
Αλλά αρκετά με τους Melvins. Αυτό, αν δε με απατά η μνήμη μου είναι το πρώτο solo album του Buzz, στην εταιρεία Ipecac μάλιστα του κολλητού του Mike Patton, καθώς δε μετράω το EP, “King Buzzo” των Melvins του 1992.
Ήδη από την αρχή ο εκκεντρικός Buzz δίνει να εννοηθεί ότι δε θα ακούσουμε κάποιο γλυκανάλατο ακουστικό δίσκο, καθώς, σημειωτέον, το “This Machine…” από την αρχή ως το τέλος του δεν έχει δείγμα παραμόρφωσης. Αφαιρώντας την παραμόρφωση αφαιρείς ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των Melvins, που στηρίζονταν κατ’ εξοχήν στις βορβορώδεις – πριονοκορδέλα κιθάρες τους και στη βαριά παραγωγή τους. Από την άλλη, αυτό που κράτησε ανέγγιχτο ο αγαπητός Buzzo είναι το βαρύ riffing που ουσιαστικά μετέφερε σχεδόν ανέγγιχτο στις χορδές τις ακουστικής του. Το ίδιο συμβαίνει και με την παρανοϊκή φωνή του Buzzo που είναι πανταχού παρούσα σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, επεξεργασμένη ή ανεπεξέργαστη. Επομένως, αυτό που πέτυχε ο Buzz είναι ουσιαστικά ένας unplugged δίσκος των Melvins, καθώς τα τραγούδια αυτά θα μπορούσαν να είναι σε οποιοδήποτε δίσκο του γκρουπ.
Από την άλλη, θεωρώ κάπως υπερβολική τη διάρκεια του δίσκου που έχει τον ατελείωτο με τα 17 κομμάτια που έχει στουμπώσει ο αφάνας φίλος στο άλμπουμ του. Επίσης στα μείον είναι και το γεγονός ότι οι συνθέσεις δεν αποστασιοποιούνται καθόλου από αυτές των Melvins. Καλό αλλά λίγο σε έμπνευση.
664 
